Gitme Diyemedim Şiiri - Bir Garip Şair 2

Bir sabah öğrendim…
Sen, kendi ellerinle susturmuşsun kalbini.
Oysa ben,
Senin suskunluklarını en çok ben dinlerdim kardeşim.

Neden söylemedin?
Bir cümlelik daha gücün yok muydu bana?
Bir sarılacak an, bir göz göze geliş,
Bir “dayanamıyorum” bile yeterdi sana kalmam için yanında.

Kırgın mısın bana?
Yoksa hayata mıydı tüm isyanın?
Her gece düşünüyorum:
Acını fark etmemek en büyük suçum muydu benim?

İnsan kendini böyle terk eder mi?
Ya da bir can, kendi canına nasıl kıyar?
Sen bunu yaptığında ben hâlâ
Birlikte yaşlanacağımız günleri düşlüyordum kardeşim…

Mezar taşında sadece iki tarih yazıyor.
Ama ben biliyorum:
Asıl hikâye, senin sustuklarında saklı.
Ve ben her gün o sessizliğin içinden seni geri çağırıyorum.

Annem hâlâ boş tabağını koyuyor sofraya,
Babam adını söylemeyip sadece “o” diyor.
Ben mi?
Ben her gece seni affetmeye çalışırken kendimi suçluyorum.

Belki dünya seni anlayamadı,
Ama senin gittiğin gün ben de eksildim.
Bir dal kırıldı içimde,
Kendi canına kıyan canımdın… şimdi ömür boyu yasım adınla başlar.

Gidecektin madem,
Keşke beni de götürseydin biraz.
Çünkü sensiz yaşamak,
Senin dayanamadığın hayata ben şimdi tek başıma katlanıyorum
Canım kardeşim,

Nedenini sormuyorum artık.
Çünkü cevap versen de hiçbir şey seni geri getirmeyecek.
Ama bil ki, ben o cevapsızlığı her gün yaşıyorum.
Beni affet… fark edemedim, göremedim, tutamadım seni.

Gülüşünle sarardığın dünyam şimdi donuk bir kış gibi.
Sensiz geçen her gün, bir ömür gibi uzun.
Ne zaman bir sessizlik olsa,
Senin sessizliğin yankılanıyor içinde.

Keşke sarılsaydım daha çok,
Keşke “iyi misin?” sorusunu sıradan değil, yürekten sorsaydım.
Ve keşke sen bir gün değil, her gün anlatabilseydin içindekini.

Şimdi tek bildiğim şey şu:
Seni çok seviyorum.
Gittiğin yerde huzur varsa, birazını bana da gönder olur mu?
Çünkü senin olmadığın bu dünya çok ağır kardeşim…

Seni hep kalbimde taşıyacağım.
Sonsuz bir sızıyla,
Ama aynı zamanda sonsuz bir sevgiyle.

– Seni hiç unutmayan kardeşin.