Gitme Benden Şiiri - Derin Akkurt

Bu satırlar benim sana
ete kemiğe bürünmüş itiraflarım...
Hatırlamadığın pasajlar olabilir,
buna şaşırmam.
Çektirdiğin her resim karesini
hatırlıyor musun mesela?

Seni gördüğüm ilk gün
özel olduğunu hissetmiştim.
Yüzündeki mimikleri, ellerini
en ince detayına kadar çok iyi hatırlıyorum.
Gözlerimle dinledim seni
ve kurduğun cümlelerin fotoğrafını çektim.

Hayatımda oluşun ilk başta
sağır eden yankılardan oluşan bir karışımdı.
Zamanla düzeldi.
Ben hayatla mücadele eden
bir aşkın varoşu olsam da
belirsiz bir özlem olmadın hiç hayatımda.
Hiç olmadın!
Şimdi sensiz bilmem kaç gündür
uykusuz geceler sıraya dizildi...
Sen olmadan ben nasıl tam olabilirim ki?
Yüreğimin katılığı
sipere çekilircesine kalbine sığınıyor.
Ben bunaldığım karmaşadan,
yalnızlığımdan,
karanlığımdan kaçıp sana sığındım.
Kanatan yanları olsa da
bir kere aktım sana doğru,
senden gidemiyorum .

Yılların yorgunluğu
göz kapaklarıma yerleşmiş,
seğriyor...
Bu öyle bir çaresizlik ki
zamanı geriye sarasım var.
Hayat denen şu boş handa
kalabalıkların hep sınır dışında kaldım.
Zamanı bükerek
payıma düşeni bir bir sineye çektim.
Gerçekleşmeyen duyguların esiri olsam da
hiçbir zaman pişmanlığım olmadın.
Değiştirmeye gücümün yetmediği
imgeler dünyamda en güzel yere koydum seni.

Sana hiç anlatmadım ama ben ömrümde
yalnızca bir kez gerçekten sevdim.
Sadece bir kez...
Tuzla buz olmadan
aşk acısı çekenlere ne mutlu diyorum.
Yorulduğunun farkındayım.
Yoruldun...
Tamam hatalarım da oldu;
noktalama işaretlerini hep yanlış kullandım,
imla kurallarına hiç uymadım.
Seni kimseyle paylaşmak istemedim
ama ne yaptıysam sana olan sevgimden yaptım.

Haksızlık etmeyeceğim sana.
Beni çözmeye çalıştın.
Hem de kaç defa...
Ara ara girdiğim duygu komalarına bile
anlayış gösterdin.
Duyguların karanlık patikalarında
ara vermeden gözlerimde sahne aldın.
Uykularımı kaçıran bu sensizliğin vermiş olduğu ızdırabı hissetmiyor musun gerçekten?

Bir bağ evinde, bir lambanın cılız ışığında
kendini sorgulayan ben,
dünyanın öbür ucunda
şekilsiz dünyaların akışını umursamayan sen...
Birbirini kucaklayan iki uçurumuz biz.
Bilmiyorum,
belki de muğlak bir göz aldanması...
Sen birden bire beliren
bir ışık oldun hayatımda.
İçimde yaktığın ateşle manzaralar çizdim
ve ben çizdikçe
alevlerin daha çok sardı kalbimi.
Savruk cümlelerle
sana yazmayı bırakabilir miyim,
bilmiyorum...

Nasıl bedenimde beni gafil avlamış
hastalığın soluğunu hissediyorsam
Sen de günün her saatinde benimlesin.
Günden güne nasıl boğulduğumu,
kimi zaman bu ağırlığın
bu ağrıların vermiş olduğu
ve bir türlü kabına sığmayan
güçsüzlüğün pençesinden kurtulamıyorum.
Aynalarda gördüğüm suretim
bazen içler acısı...
Beni sevmek hiç de kolay değil!
Nitekim de öyle oldu...
Yüzümün akıyla çıkamadım bu sevdadan.
Çıkamadım!
Gitme!
Sen gidersen dört bir yanım arafta kalır.
Sen gidersen hiçbir şeyin anlamı kalmaz.

Nasıl geldiğimi bilmediğim bu kalpten
bu gün nasıl sürgün edildim hala anlamış değilim.
İnkarla örülüyüm!
Sen son noktayı koymuş olabilirsin
ama ben senden sonrasına hiç hazırlıklı değilim.
Gitme!
Sensiz yine duvarlar saracak beni.
Gökyüzümün bütün renkleri birbirine karışacak.
Kalbim dilsiz bir gölün kayaları arasında kaybolacak.
Sensizlik beni ters köşe edip
benliğimin en mahrem hendekleri üzerindeki
köprüleri bir bir yıkacak.

Ben artık dünya üzerime yıkılsa,
inan yerimden bile kıpırdamam!