Gitme Şiiri - Fetih Koç

Gitme
ılık rüzğarlar esrdi
koye sur dağın üstünden batardı güneş
zımık köyünde bir ana ağlardı
sen dağların çocuğu olmuş büyüyordun
sesin rüzgarla buluşur
saçların menekşe kokardı
ihanet sararken dünyayı
çığ düşerdi unutulmuş köylere
çığlıklar büyürdü hücrelerde
çözülmez yütük bir zamandı artık...

Çok daha uzaklarda karşılaştık bir gün
bin yıllardır ağır darbeler almış yüreklerimizin
bitimsiz sızılarından tanıdık birbirimizi
bir ana ağlarken evrensel boyutlu ihanete
sen kardelen çiçeği olur çıkardın
ve hep birlikte karaçor oynardık
sonra hep aralık ayında karşılaştık
sen köklerini arıyordun
oysa ben seni köklü ve çiçekli
bir nar ağacına benzetiyordum
bilmeme hangi ışıklarla yıkanmıştın
bilimsel bir evrensel uygarlığa dönüşmüştün...

Şimdi öyle delal delal durma
kış geçer bahar olur
sen mavileşir gökyüzü olursun
ben ay dede
sonra buluta dönüşürüz
yağmur olur yağarız
toprak olur yeşeririz
sen çiçek olur açarsın
ben seni koklar, okşar öperim...

Sürgün ömrümüzü rüzğarlara bırakalım
yaşıyormuyuz, ağlıyormuyuz, gülüyormuyuz
inanki bilmiyorum
ama bırak dağlarda
yankılanan sesimiz kalsın
yeni farkına vardığımız sevdalarımız
gizli gizli kanarken
bin yıllardır uğruna dövüştüğümz sevdamızı
dur, ne olur bırakıp gitme
her şey uyanırken
aşkların ve deryaların yeri değişti
ne sevdaların sevdasızlığına küs
nede yedi nehirli ülkeden git
bir sevda büyütelim gözlerimizde
gözlerimiz güneş, düşlerimiz bahar
senin anlında gökkuşağı
gülümse, gülümseyelim ışızın zaman
büyüsün umut, yeşersin bahar
dur, ne olur gitme güzelim
yedi nehirli ülkeyi bırakıp gitme...