Gitme Sevdiğim Şiiri - Özgen Öz

Gitme Sevdiğim

Gitme…
Gitme sevdiğim…

Gidersen sen;
Masmavi bir gökyüzü gibi
Kucak açamam ki kuşlara her sabah.
Her sabah senin adınla uyanan bu şehir
Gözlerini kapatır karanlığa.
Gidersen;
Ben sensiz dökülemem ki yağmurlara,
Çiçekler açmaz ki bu İzmir,
Bu koca şehir susar, taş kesilir.

Gitme…
Gitme sevdiğim…

Gidersen; bir çift gözünün renginde
Kim getirecek bana gülümsemeyi?
Kim koyacak avuçlarıma o mavice huzuru?
Kim saracak beni sessizliğin ortasında?
Kim dokunacak saçlarıma,
“Geçer” diyecek,
Kim öpecek alnımdan gökyüzü kokusuyla?

Gidersen;
Öksüz kalır yürüdüğümüz bu sokaklar, kaldırımlar…
Öksüz kalır bu sahil, bu deniz, bu martılar.
Ayak izlerimiz silinir taşlardan,
Sesimiz kaybolur rüzgârın uğultusunda.
Küçük bir çocuğun düşürdüğü balon gibi
Uçar gider anılarımız göğe,
Ve kimse bilmez bizim olduğumuzu.

Gitme…
Gitme sevdiğim…

Gidersen sen;
Hem ben sensiz ölemem ki…
Ölüm bile anlam bulmaz olur yokluğunda.
Sen giderken, ben nasıl nefes alırım?
Sen giderken, bu şehir nasıl ayakta kalır?
Bir bardak suya düşen taş gibi
Bütün huzurum dağılır,
Bütün renkler solar,
Bütün sokaklar kendi adını yitirir.

Gitme sevdiğim…
Gidersen;
Yıkılır bu şehir, çöker bu gökyüzü,
Ve ben bir daha altından kalkamam ki…
Kalkamam,
Çünkü bu beden seni unutmayan bir limandır,
Bu ruh senin yokluğunda sürgündür.

Gitme…
Gitme sevdiğim…

Kal biraz daha,
Ne olur kal…
Bir yaprağın dalında beklediği rüzgâr gibi bekledim seni.
Bir çocuğun karanlıkta fısıldadığı dua gibi
Seslendim sana.
Kal, ki ellerin olsun nefesim,
Kal, ki gözlerin olsun sabahım.

Gitme sevdiğim…
Bu şehir, bu gökyüzü, bu rüzgâr,
Senle anlamlı, senle diri.
Bir kez daha söylüyorum
Bir kez daha yalvarıyorum:

Gitme…
Gitme sevdiğim…