Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Git sevdiğim Git
Git sevdiğim git
Fakat eller kıymet bilip sever sanma
Kimse benden çok sevmeyecek
Sahte sevgi sözcüklerine aldanma
Kimse sana yürekten seviyorum demeyecek
Git sevdiğim git de
Geçici sevdalara adını karıştırma
Başkalarının sevgisine kanıp inanma
Hepinsin bir heves olduğunu anladığında
Affederim diye medet umma sevdiğim
Git sevdiğim git
Vicdanının şimdi sustuğuna bakma
Hesabını sonra soracak sevdiğim
Günler geçecek belki aylar sonra yıllar
Yokluğumu fark ettiğin an
Nerde olduğumu düşünme sevdiğim
Git sevdiğim git
Kim bilir kaç sevgi geçecek kalbinden
Kim bilir kaç kere bu son diyeceksin
Hiç sonların gelmediğini fark ettiğin anda
En başa dönmek için beni arama sevdiğim.
Handan Koca
handan hanım ;
aşkı ve sevgiyi bir heves sananlar bırak gitsinler handan hanım..
aşk yanmak denektir
aşk ağlamak demektir
aşk vefa demektir
aşk onun için ölmek demektir
soylu bir şekilde.
bu güzel çalışmanızı beğenerek okudum.. kutlarım saygın kaleminizi...tam puan 10..akçaydan selam ve saygılarımla..ibrahim yılmaz
Git diyebilmek her yüreğin harcı değildir.Kendine ve sevgisine güvenen, sevenin nasılsa birgün döneceğini, sevmeyenin ise zaten dönmemesinin en iyisi olduğunu bilenlere ne mutlu..Tebrikler..
Zamanı geldiyse eğer git diyebilmeli yürek işte böyle cesurca....Yürek sesinize sağlık...Severek okudum...Sevgiyle...Vuslat Sekmen
sanırım en acı kelimedir, bir aşkın ardından 'git' demek! Gitmek kimi zaman kolay kimi zaman çok zordur. bunu bilemez bir sevgili, giden mutlu görünüyordur, lakin gecelerini bir o, giden, bilir...git diyebilmek kadar gidebilmekte önemlidir..geldigi gibi gitmek! kalbe dokunan bir şeyler olduysa bir yerler de, bir zamanlar, yaranın sıcaklıgı o anı hissettirmese de, soguyunca kalp yarası sızlatacaktır bir şeyler..işte burası çok önemlidir! dönüş nereyedir? peki ya dönülen nerdedir! bir okurum bana şu yorumu yapmıştı! -' gel demeyi bilmek kadar git demeyi de bilecek insan, bildiği gibi şairimin' bu yorumu kim yapmıştı bana? işte benim şairim de biliyor gel demeyi bildigince, git demeyi de...şu güzel dizelere gönlümden kocamannn bir teşekkür..Bu şiiri yazana; '-iyi ki karşıma çıktın, iyi ki varsın dostum' kalemine sağlık... hep destek tam destek!....
Git köküne sahip kelimeler, ne acı duruyor ..
Git sevdiğim git
Vicdanının şimdi sustuğuna bakma
Hesabını sonra soracak sevdiğim
Günler geçecek belki aylar sonra yıllar
Yokluğumu fark ettiğin an
Nerde olduğumu düşünme sevdiğim
GİDERKEN SİTEM BULUTLARA YAZILAN YAZIDIR....
HER GİDİŞ BİR ŞEY ALIR RUHUMUZDAN...
TEBİRKLER...
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta