Git Şiiri - Kadir Cesur

Yıldızsız bir geceye, bir sağırın haykırması kadar sağır,
Bir körün, bir dilenciden para istemesi kadar kör,
Bu şekilde yeni anlamlar üretiyorum kendime.
Ve sadece kendime anlatabiliyorum kendimi.
Çaresiz kalmış üç beş kelime ile...

Kalemden çıkan her kelime aslında uzun bir yolun yolcusu...
Her harf ve her hece kalbimin arka bahçesinde yankılanıyor.
Ve sonrasında bir çığlık duyuluyor ötesinde kalbimin.
Dudaklarımın ucunda “gitme” ler var, ama sen git yinede.
Çünkü; sonrasını düşündükçe, sonrasızlık dökülüyor kağıtlara inceden inceye.

Babalık duygusunu tatmadan, ölü evladı kucağına almak gibi bu aşk...
Yüreğim yok olup gitmelere diretiyor kendini.
Hadi yâr çık git gecelerimden.
Saçma sapan bir hayaldi belkide, onuda bitirdin işte.
Geç kalmış bir zaman diliminde yaşayacaksın pişmanlığın imkansızlığını.
Sana yazılan şiirleri hatırlayacaksın bir bir...
Her mısrayı ezbere bileceksin ve tükeneceksin gözlerimde.
Sonrasında iki damla gözyaşı birikecek kirpiğinde.
“Ne güzel günlerdi” diyeceksin.
Ne güzeldi seninle el ele...
Ben ise mutluluğu çoktan erteledim bir başka zaman dilimine.
Adını duymak acıtsada içimi, yeni acılar türeteceğim kendime.
Aklıma geleceksin zamanın birinde.
Sonra yok olup gideceksin sol yanımdan.
Kabus olmaktan çıkacak geceler.
Senden kaçmak istemiyorken,
Gözlerine şiirler üretirken,
Her çiçeği sana benzetirken,
Yok olup gideceksin gözlerimin içinden.
İkimizden çok uzakta bir bahar ayını bekleyeceksin sen.
Mevsim hatası bir Nisan ayını...
Ve sonra kara kışa uyanacaksın yeniden.

Gözlerine söylenmiş onca türkü,
Saçlarına yazılan onca şiir,
Yok olup gidecek bir martı kanadında, Edremit sahilinde...
Bir deniz kızı okşayacak saçlarını şiirlerimin.
Kimsesiz ve unutulmuş kalacaksın öylece.
Sonrası geç kalmış pişmanlıklarda...

“Can” dediğim,
Yetim bir çocuk gibi sahiplendiğim,
Ve değer verdiğim biri olarak kalacaksın geçmişimde.
Sana çokça sahiplik etmişken ben,
Hüzün olup, kaybolup gideceksin işte.
Yorgunluğa vuracaksın kendini.
Belkide bir deli yağmur çökecek üstüne.
Ötesi yok.

Bir gurbet satın alacaksın, gurpet pazarından.
İki damla gözyaşı olacak senin bedelin.
Ve ben, soyunup benliğimden,
Kendime elem gömlekleri dikmişim,
Sana pervane yüreğim.

Gözlerini ateş bilip yandım öylece.
Hiç ses etmedim.
Meğer ne kahırmış sana tutuklu kalmak.
Ama ne yapayım sevmişim işte.
Hemde çok sevmişim, her şeyden öte.
Ama sen kendini al geçmişimden,
Dilim “gitme” lere yelteniyor, ama sen git yinede.
Sök kendini ve git yüreğimden.

Sen ve ben,
Başımız yaslanınca ölüm dağının yamaçlarına,
Bunca acıya göğüs germişken,
Vur kendini mezar kalabalıklarına.
Ve bir intiharın şafağında,
Sök kendini şiirlerimden,
Gittiğin yolun dönüşü olmasın yeniden.
İdama mahkum bir kalemin cellatı ol.
Unutmalara açamasanda yüreğini, unuttur kendini.
Kendini topla yüreğimden.

Tüm bu yazdıklarımı, zamana not düş.
Ve şahidin olsun akreple yelkovan.
Ben yine belki eski ben olurum.
Hani olurya, biri gelipte sorarsa beni,
“Kendine ölümler besleyen, acemi bir kaptandı” dersin.
Ağzım “gitme” lere yeltense de, sen git yinede.
Hadi git şimdi, çünkü sen iyi gidersin.
Gitki bir daha aramıza ayrılık girmesin.