Git Şiiri - Emre Ayhan

Bir yaz günü,
Ayın bilmem kaçı.
Geleneği devam ettirircesine,
Sultan Ahmet camii avlusunda,
taşlarcasına yem atıyorum.Güvercinlere...

Sonra,
Tatlılığıyla ruhumu cimdiklercesine,
Dikkatimi çeken,
Küçük bir kız çocuğu çıkıp geliyor kalabalığın arasından.
Yanağında gamzesi,
yanında,Annesi.
Yani,
Yanımda olması gereken,
Sen.
Karşımda beliriyorsun bir an.
Yediğin ömrüm gelmiş olmalı ki aklına,
Yutkunamıyorsun.
Koskoca bir geçmişi,
Saniyelere sığdırıyoruz fırsatını bulmuşken.
Yine gözlerinle etklilemeye çalışıyorsun biliyorum.
Fakat,
Mübarek yerde olduğumdanmıdır nedir,
Gözlerinin feri,
Yüzünün nuru kaçmış sanki,
Neyse kansızlığına verelim...

Bakışlarından anlıyor olsa gerek.
O kız çocuğu,
Anne diyerek dönüyor sana.
Başparmağıyla beni göstererek.
*Anne, babam yaşasaydı,
Bu Amcaya benzermiydi? diyor.

Ve senin,
Elin ayağına karışıyor önce,
Sonra
Cevap veremiyor,
Kolundan kaptığın gibi yavrunu,
Kalabalığa kaçıyorsun hemen.
Kucağında çocuğunu,
Kalbinde beni taşıyarak...

Bana,
Git demek kalıyor.
Güle güle git.
Biraz eksik ama,
idare et.
Siktir git diyemiyorum mesela,
Ağzımdan çoktan almışsın lafı,
Uygulamışsın bile kadın.

Bana
Sadece git demek düşüyor işte.
Git gözüm görmesin seni
Başkalarına,
Mutluluk dağıtırken...