Gözyaşları sel olmuş
Yağmur sularına karışıyor,
Bir adam var; elinde bavulu suratı asık
“Gidiyoymusun” diyor küçük çocuk
-..................
Herkes üzgün, herkes suskun
Hiç kimse cevap vermiyor
Hatta ağlama sesleri daha da artıyor
Kaçınılmazdan kaçamazsın ki
Artık etraftakilere sarılmaya başlıyor
Bacağına sarılıyor küçük çocuk
“Gidiyoymusun” diyor
-................
Annesi tutup ayırıyor
Her ağızda bir veda şarkısı
Uzak dostlar öpüp dağılıyor
Muavinse acele edin diye bağırıyor
Gel de acele et, gel de git anasını satıyım
Ayrılmak o kadar kolay mı?
Çocuk ta vazgeçmiyor
“Gidiyoymusun” diyor ısrarla
-................
Sıra ufaklığa geliyor
Başından beri duran bavul düşüyor yere
Sıkı sıkı sarılabilmek için eller boş kalıyor
Ve hayatın en hüzünlü resmi çiziliyor
Çocuk hala emin değil
Onu hiç bırakmadı, bu günde bırakmaz
Ama hava veda havası
Gün ayrılık günü
“Gidiyoymusun Baba? ”
-.................
Adam içinden evliliğede,
Ayrılığada lanet okuyor.
Okuyorya;
Kaderi de hayatını kilim gibi dokuyor
Gidiyorum diyor sonunda
Gidiyorum...
Son kez sarılıp öpüyor Meleğini
Otobüse doğru giderken,
Vazgeçmeyi düşünüyor
Bir sonraki otobüse binmeyi...
Ama sonunda yine ayrılık var
Hem bir kere daha bu sahneye dayanabileceğinden emin değil
Çocuk ağlıyor...
Adam ağlıyor...
Gökyüzü ağlıyor...
Gidip sağ taraftaki boş bir koltuğa çöküyor
Çöker çökmez de hareket ediyor otobüs
Eller havada,
Sileceklerle beraber
Bir sağa, bir sola gidiyor
Adam boynu tutulana kadar geriye bakıyor
Çoktan gözden kaybolduklarını farkediyor
Kulaklarında bir ses var
“Gidiyoymusun? Gidiyoymusun? Gidiyoymusun? ”
Kayıt Tarihi : 29.6.2004 08:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çok zor olacak bu şiire bu hayranlıkla fikimi söylemek ama... diyeceğim şu ki, şiir yazarken seçtiğin kelimeleri biraz olsun gerçekliğin soğuk titreşimlerinden uzak tutabilirsin diye düşünüyorum.
Mesela gidipte çöktüğü koltuğun sağ tarafta veya sol tarafta olması , bir roman yazarının betimlemesi için çok önemli iken bir şairin tasviri için tamamen şiire bir külfet bence. Ve o koltuğa çökmesi yine bir roman , hikaye yazarı için bir eylemken, bir şair için malzeme olmalı. Yani aklıma şimdi iyi bişey gelmedi hemen ,ama mesela 'boş bir koltuğa çöküyor. Koltuk dertlerle doluyor' veya 'ayrılık boş bir koltuğa çöküyor' gibi. Tabii bunlar sadece benim fikrim.
Bilemiyorum ne kadar anlatabildim? Ama tekrar ifade etmek istiyorum ki bu şiir beni harab etti. Bu geri kalan herşeyi anlamsız kılıyor zaten. Ellerine sağlık harika olmuş. Çok beğendim.
Saygılarımla
İbrahim Tolga Özsoy
TÜM YORUMLAR (1)