Gidiyorsun Şiiri - Serpil Koçar

İşte gidiyorsun…
Ne çabuk gelmişti o gün,
Doyamadım sana, sarılmaya doyamadım kokuna.
Boyun bükülmüştü yüreğim, gideceksin diye;
Hüzün çökmüştü içime, gözlerim doldu.
Daha gitmeden, özlemin sarmıştı yüreğimi;
Her nefesimde sen vardın, her adımımda sen.

Aradaki mesafelere kızıyordum kendi kendime,
Belki imkânsızlıklar vardı ikimizin de hayatında.
Ama her şeye rağmen çıktık biz bu dikenli yola.
Yolumuzda engeller olsa da,
Sevdamızla aşacağız hepsini;
Söz verdik birbirimize:
“Ne olursa olsun, birlikteyiz.”

Şimdi gidiyorsun, kendi şehrine…
Ama bil ki yüreğinde sevdasıyla seni özleyecek biri var.
Her gün dualar edecek,
Her gün hayalini kuracak,
Ve yeniden kavuşacağımız o günü bekleyecek…
Ardında bıraktığın kadın,
Bir umut tohumu gibi yüreğinde büyüyecek.

Belki zaman zaman kızacağım, özlemim büyüdükçe;
Ama kızma bana, küsme olur mu?
Söz geçmez yüreğime,
Gözlerimden akan her damla sevdanın kanıtı.
Zaman su gibi akıp gitsin,
Bizim yolumuz aydınlansın.
İkimizin duası olsun,
Birbirimize kavuşmak için…

Bazen kaderdir bu, uzaktaki bir kalbe tutsak olmak.
Sen benim uzaktaki esir düştüğüm sevdamsın;
Ama yine de en güzel hayalimsin yarınlarıma.
Umut tohumlarını ektiğim yüreğini beklerim,
Dualarım eşliğinde,
Her an, yeniden gelmeni beklerim…

Ve bil ki;
Her ayrılık, her hasret, her gözyaşı,
Seni daha da derinden sevmeme sebep oldu.
Sen gidiyorsun belki,
Ama kalbimde hep sen kalacaksın,
Ay ışığı kadar parlak, yıldızlar kadar sonsuz…