Gidişlerin Ağrısı Şiiri - Burçin Çelik

Bir gün sen gittiğinde anladım,
Babama benzeyen gölgende yaşadığımı.
Oncq zaman aynı bakışlarla,
Beni sevmeyi bilmeyen gözlerinde büyüdüm.
Sen de ondan pek farklı değildin,
Sevdiğini söylerken bile gitmeye meyilliydin.

Annem de beni sevmeyi hiç öğrenmedi,
Belki o da sevilmeyi bilmiyordu kim bilir
Sana bunları anlatıyorum çünkü en çok seni böyle aile hissettim,
Bir elin hep soğuktu, diğer elinse benden uzakta,
Sıcaklık ararken dondu içimdeki çocuk.

Çocukluğumu net hatırlıyorum,
Koşarken düşmemeyi hayal ettiğim günleri,
Dizlerimdeki yaraların geçeceğini sanırdım.
Ama şimdi, her gün yeni bir yara,
Hayat dediğimiz bu yükün altında,
Büyümek aslında bir düşüşmüş,
Hiç toparlanamayan bir düşüş.

Sen de böyle gittin ya,
Ne farkın kaldı babamın terk edişinden?
Bir kere sevilmeyi öğrenemeyen biri,
Sonra hep sever gibi görünür,
Ama sevemez.
Hep sevildiğini zanneder, ama sevilmez.

Yorgunum, evet, çok yorgunum.
Annemin öğretemediği sevgiden,
Babamın hiç anlatmadığı şefkatten,
Senin eksikliğinden…
Beni kimse tutmadı,
Sen de tutamadın.
Hep yarım kaldı her şey.

Biraz çocuk olsam şimdi,
Belki yine umut ederim,
Daha iyi bir dünya vardır diye.
Ama büyüdüm artık,
Ve bu dünya, ağırlığını omuzlarımda hissettiriyor,
Her adımda biraz daha fazla.

Sana benzeyen her şeyden de kaçıyorum artık,
Babamdan, senden, hatta hayattan…
En çok papatyalardan
Ama bilirsin, kaçtığın şeyler en çok seni bulur.
Belki bir gün yine dönerim çocukluğuma,
Ama o gün, her şey değişmiş olacak,
Ve ben bile kendimi tanımayacağım.

Ben seni en çok,
Kırılmış bir aynanın arkasında aradım.
Her parçanda başka bir yüz,
Ama hepsi bana babamı hatırlatıyordu.
Sen giderken, arkanda kalan gölgeyi silmeye çalıştım,
Ama o gölge, gök yüzüme yazılmış bir yıldız gibi,
Ne kadar silsem de, hep orada kaldı.

Kendimi bundan on sene sonra nerede gördüğümü soruyorlar
“seninle bir köprüde gördüğümü söylüyorum sevgilim, biz neleri atlattık seninle, buradan da atlarız” değil mi?
zaten sensiz de bir ölüden farkım yok
evin içinde geziyorum geceleri
Hayaletler alkış tutuyor bana
Onlardan daha çok ölüyüm diye gurur duyuyorlar

Şimdi anlıyorum ki,
Benim sevdiklerim güneş gibi;
Uzaktan bakınca parlak ve sımsıcak,
Ama yaklaştıkça yakıyorlar,
Ve en sonunda sadece iz bırakıyorlar.
Ben de, o izlerle yürümeye devam ediyorum,
Ama artık şunu biliyorum:
İzler de geçiyor bir gün,
Tıpkı senin gibi, babam gibi,
Geriye sadece, büyümüş bir çocuk kalıyor.

Burçin Çelik