Gidişinle Şiiri - Murat Ülkü

Gidişinle çöktü içimde direk,
Bir enkaz yığını bıraktın bende.
Kanadı kırılmış o mahzun yürek,
Bende bitmemiş bir günah bıraktın.

Zamanın durduğu o kederli an,
Sanki her şey bitti koca bir duman...
Gülüşün solarken mor asuman’dan,
Güneşi olmayan sabah bıraktın.

Bastığın her toprak şimdi uçurum,
Senden gayrı her şeye kapandı gurur.
Çözülmez bir türlü bu kördüğüm durum,
Dili mühürlenmiş eyvah bıraktın.

Gönül tahtı yıkık saray virane,
Aşkınla dolaşan oldum divane.
Artık ne bir sebep ne bir bahane,
Kurumuş taşlaşmış vaha bıraktın.

Umutlar kurudu yaşla sulanan,
Yolların bittiği yerdir o liman.
Gönlümde sönmeyen ateşi uyandır,
Külleri savrulmuş dergâh bıraktın.

Ne sitem duyulur ne feryat ulaşır,
Yalnızlık gölgemle her gün dalaşır.
Vuslat hayaliyle bu can barışır mı?
Menzili belirsiz seyyah bıraktın.

Gönlümde fırtına dinmek bilmiyor,
Senden kalan izi yağmur silmiyor.
Giden dönse bile ruh dirilmiyor,
Bahtı karalara siyah bıraktın.

Yoruldu kelamlar sustu mısralar,
Kabuk bağlamıyor derin yaralar.
Beni yokluğunla hasretin sarar,
Dua dua sönen iştah bıraktın.

Yitik bir ömürdür geçen saniye,
Sorsan cevap gelmez neden ve niye?
Hasretin hançerdir vurdu sineye,
Beklenen gelmeyen cerrah bıraktın.

Kırıldı pencereler kapandı kapı,
Başımıza çöktü mukaddes yapı.
Maziye gömüldü en kutsal tapı,
Hükmü verilmiş bir günah bıraktın.

Sonunda mühürdür kalpteki yara,
Adın yankılanır düştüğüm dara.
Sürükledin beni bitmez efkâra,
Mahşere dek sürecek eyvallah bıraktın.

Artık ne sesim var ne de bir izim,
Karanlık geceye döndü gündüzüm.
Sana son kelamım, sana son sözüm;
Yarım kalmış mahzun bir şair bıraktın.