Gidişine Ölüyorum Şiiri - Gönül Kütük

Gidişine kalıyorum sevgili,
Açık çay renginde kızılın,
Gün batımını izliyorum.
Gün geceye, ben yerin dibine batıyorum..

Bardağın dolu tarafını döküyorum geceye.
Ne zaman kumral bakışlı bir adam görsem,
Kılcal damarlarımdan başlıyorum erimeye.
Beyin kıvrımlarım uyuşuyor.

Sol tarafıma kıvrılıp kalbime yüklüyorum acıyı,
Kaldıramıyorum bu ağırlığı.

Sokak lambalarına yaklaşıp ısınırken,
Kanatlarını yakan güve gibiyim.
Kanatlarım yanarken,
Boynuma sarıp kirpiklerini,
Defalarca atlıyorum sensiz intiharlara,
Yine senin gözlerinin uçurumuna düşüyorum.

Hani kaçmayacaktık yamaçlardan?
Göğsümüzü sevdaya gererek ölecektik?
Ceylan gözlü iki kızımız olacaktı,
Saçlarından baharı toplayacaktık..

Kim ürküttü ceylanları?
Kalbimi kahıra kim boyadı?
Hangi ihtiyar çocuğun ağıdına saklandın ki,
Bunca suda, sana boğuldu balıklar?
Denizleri mi zehirledi kuraklığın?

Kalemi kültür kokan şairler,
Daha mı iyi anlatırdı bu gidişi?

Başka bir tarifi yok sevgili,
Gidişine kaldığım yerdeyim.
Konuşmaya mecalim kalmadı,
İsmi şiir olmayan sözler fısıldıyorum.

Kapı kapanırken yanlışlıkla içerde kalmış gibi,
Gönlünde gönülsüz bir misafirdim.
Gitmem için devirdiğin gözlerine,
Ben kaç orman çam devirdim..

Giderken nasıl bir hasrete buladın ki sevgini,
Her dinlediğim şarkıda,
Seni özlerken yakalıyorum kendimi.

İnsan kaçamıyormuş, kendine yakalandığı yerden..
En büyük hasret,
İnsanın ulaşmak istediği kalbe ulaşamamasıymış..

Gidişine kaldığım yerden ölüyorum sevgili..
Ölüyorum..