Gidiş Şiiri - Nuri Altay

Goz kapaklarım kapandığında gördüğüm biz
İki yana savrulunca kollarım, sanki sen kosacaksın.
Keskin bir kılıçla yarınca göğsümde beliren derin iz
Elinde iğne iplik, sanar ki yarayı dikmeye varacaksin

Göğün denize kavuştuğu yerde beni bekliyor olacaksın
Bozkırdan bir çocuk umarsizca sana koşacak denizden
Sen güneşin şafağı, alaca karanlık kadar sonsuzlasacaksin
Sahra'nın ortasında küçükten vahalar kadar yaş akacak benizden

Yıldızlar kayacak, kaybolacaklar yedi alemin yedisinde
Bilinen tek bir dünyada aç kalan çocuklar kadar ölecek
Asırlardır ayrı kalmış yedi kıtanın yetmişinde de
Bir yazılı kader, hiçbir devirde yazılmamış gibi sönecek

Bir kavim göç edecek başka diyara, bin atlı onları hiç edecek
Koca imparatorluk savaşa girecek, tek topsa onları yere serecek
İki cengaver çıkıp meydanda, ölümüne güreşecek
Ancak, tarif edilemez bir acıydı aşkı gözler önüne serecek

Binbir asker girecek birbirine, çocuklar çığlık atacak
Kadınlar dört köşede, savaşın ortasında evladını arayacak
Çiçeği burnunda ana dahi karnındaki çocuğun unutacak
Öyle bir aşk olacaktı ki bu, ancak dillere destan olacak

Sanki sonbahar geç gelecek, ağaçlar daha da kalacak dalında
Belki hiç gitmeyecek kış, titretecek aşktan sonunda
Ömründe bir gün aşık olacak kelebek ve kalacak arafta
Öyle bir aşk olacaktı ki bu, tuzu bulayacaktı yarama