Gidince Sen Şiiri - Muhammed Okay

Sen gidince güneşim gitti gün ortası,
Sonra usulca söndü yıldızlarım.
Gökte dolunay,pencerede ay ışığım gitti.
Gidişinle birlikte gecem de gitti.

Sen gidince kıtlığa uğradı tarlalarım,
Soframda ekmeğim,
Ruhumda hayatım bayatlayıp tatsızlığa kesti,
Suyuma acı bir kuraklık,
Dilime paslı bir tat yapıştı zamansız ve mevsimsiz.

Sen gidince terketti dallarımı kuşlarım,
Boynu bükük kaldı sardunyalarım, günebakanlarım, begonyalarım.
Göç yolunda ölüme tutuluverdi kırlangıçlarım.

Sen gidince öylece kaldı son yapraklar takvimlerimde,
Duruverdi yitirmişliğin orta yerinde akrep ile yelkovanım,
Kayboldu yarınlarım ve dünlerim bugünün kör pencerelerinde.

Sen gidince
Yağmadı hiçbir yağmur çölüme,
Kışlarıma bahar,ayazlarıma sıcak bir mevsim uğramadı.
Uğramadı yakıcı bir yaz güneşi fikrimin ince tenine.

Sen gidince dolmadı kulaklarıma hiç bir ses ve ıslık,
Çocukların sevinçleri ,kavuşabilmenin ümidi değmedi içime,
Düşmedi dudaklarıma ve zihnime gökyüzü dolusu kahkaha,
Düşmedi yüzüme umutlu bir gün doğumu.