Giderken Sen Şiiri - Gökhan Barış Pekşen

İşte bu duyğularla,
ömrüme işlemiş bu sızılarla
gidiyorum yanından som defa...
çünkü;
uzatılan mesafeler,
kısalan bulanık düşler
arkandan öyle şaşalı seyretti bu gidişin resmini...
Acılar,
sevinçlerle üç,beş kadeh attı arkandan
gözyaşı yok,
kan yok,
hiç birşey yok ama hiç birşey...
Sen çıplak ayaklarınla dolaştın mezarlıkları
korku yok,
ceset yok,
hiç birşey ama hiç birşey huzurdan öte değil...
Gidişinin ilk saatlerinde
iki kadın geldi
iki gülen surat,
iki şeklisiz surat,
iki gerilen melodi
seyrettiler yüzümdeki değişen hüznü
artık incitilmeye dayanamıyorum diyem gözlerim
benimle beraber yanıyordu
kör bir kemancının o incecik tellerinde...
Belki de bu yüzden adını kimselere söylemeden ölmek isterdim
o gizlenmiş anılarımızı yeniden yaşayarak bitirmek isterdim ömrümü
ama olmadı,yapamadım...
Yokluğundan ögrendiğim her şeye,susup arkamı döndüğüm zamanlarda
odamın duvarına yeni yüzler astım,indirdim
hepsi gelip geçici oldular
gidişinin ardından...
Benim kaderim bu;
öylece oturup aynanın karşısına
seyrediyorum yüzümden akan zamanı
ve her geve hayali dostlar yaratıyorum kendime
bembeyaz kağıtlara tren istasyonları çiziyorum
tek gidişlik biletler alıyorum kendime
sen beni işgal edilmiş ve teslim oldugum için
mahçup bir kinle sonumu hazırladığımı bil diye...
İçimde verdiğim bu savaş
yüzündeki o kutsal ışık içinse
kazanırsam eger bu savaşı
güzelliğimiz yaşayan doğadan gelecek
kazanırsam bizi bu hale sokanlar,bize muhtaç hale gelecek...
Eger kazanamazsam
ölü balılklar,kanadı kırık kuşlar,silik harfler
kalacak bize...