Giderken sen Şiiri - Hasan Odabaşı

asra yemin sanki bensizliğe giderken
buz yeşili kesilmiş feri sönmüş gözlerim

oysa bal damlası gökkuşağı sevinçli
koca yangınlarımın ilk kıvılcımıydı o gözlerin...

yangın yeri
şimdi yumruk kadar yetim çaresiz yüreğim

yıkılasın balıkçı kasabası
hallaç yayında atılasın bu koca dağ
dürülsün mavisi çalınmış martıları yitik renksiz gökyüzü...

düş delisi
kahrolası ıslak kasabalı martı
yedi renkli adalı gökyüzü o gülen gözlerinde sevinçler bitap şimdi

batasıca umdu da yitirdi
sol yanıma düşmüş acımasız cehennem...

koca kent istanbul
sessizliği korlaştırıp mil çekipte sensizliği gözlerime

ateş olup düşüyorum kentin sokaklarına
boğuyorum sensizliğimin sessizliğinde kimsesizliğimi...

susturuyorum koca şehri
mermerlerin ruhuna sinmiş matemi
kovalarken sahipsiz bir kaç eski gülüş...

kağıt kesiği acı var kan yok
yazıları silinmiş yitik bir lahit şimdi yüreğim

iki damla kan bulaşmış
göz yaşında boğuluyor özlemlerim

ağız dolusu yakarışlarım yükselirken göğe
aminlerim avuçlarımdan sökülmüş...

küf kokulu
dehlizlerinde sırtından vurulmuş düşlerim...

yıkılası bir gökyüzü
iki damla göz yaşına boğulası
nar’ı cehennem semum doğma artık

istanbulun silüetinden düştüm adalı bir gökyüzü
giderken sen her yer artık ayaza kesilmiş ankara...