Giderdin Şiiri - Şevket Karakış

Giderdin
bir şiirin deli bozuk dizelerinde
yalnızlığa kanatlanıp,
martı çığlıkları dökülürdü
uçuşunun ardından.
giderdin
yar kıyılarına asardım
kalbi kırık sesimi,
sırtı açık yaramdan
acılar düşerdi payıma
esmer
öbür yanı sarışın.
dağ yamaçlarının yasağına alevlenirdi düşlerim.
Nisan güneşine aldanırdım
yağmuru ardına saklı.
Giderdin
yaban güllerinin
alın teri kalırdı sende...

Giderdin
yağmur olurdum ıhalmur kokuna
rüzgarın hızına burkulan.
Mavi mavi akardım
bulutların ardından.
Giderdin
güz resminde arardım
siyah-beyaz hüznümü.
İki yanı keskin
rum bıçağı bakışlarına tutulurdu gözlerim.
Göz uçlarımı çatlatırdı
karanlığa körelen imbat.
Dilimdeki beddualardan utanırdı sana iptal yüreğim.
Giderdin
yoksul gülüşümün hasreti kalırdı sende...

Giderdin
içimdeki nefesine akardı gözyaşlarım.
Kayıp düşerdi ellerimden
bir dizi yıldız gibi ülkemdeki ellerin.
Giderdin
ayran aşlarına büyüttüğüm çocukluğum ağlardı
-ne çok çocuk ağlardı tokluğunu çöplüklerden toplayan-
Apak bir güldün bende
çoğaldıkça çoğaldın
yüreğimin dikenine allaştın.
Giderdin
kana boğduğun yüreğim kalırdı sende;
sen
bende...