Gider Şiiri - Atila Yalçınkaya

Dünya bir sefine insan yolcusu,
İnsanlara bakan var bir gözcüsü,
Bir mizan var, var her şeyin ölçüsü,
Kimisi tacını takar da gider.

Evladı ayal den çektirilir el.
Bir taun gibidir dinmeyen bir sel,
Eğer mümin isen Haktan yana gel,
Gemi doluşunca akarda gider.

Zannetme çileye verilmez ücret,
Zalim cahillerden almakta cüret,
Namert insanlara eylemişim ret,
Her insan çivisin çakar da gider.

Kimimiz dünyada, kimi berzahta,
Dost dostu hatırlar olsa uzakta.
Şeytan her anında durur tuzakta.
Bir anlık boşluğa bakar da gider.

Güvenme kimseye mizanında tart.
Her lafın içini bilmemizde şart.
Turfandalar bitti yemişimiz kart.
Güvendiğin dostun kalkar da gider.

Tefessüh edince eski aşüfte,
Dinlenmiyor artık o eski güfte,
Bu kadar kemliği birden görüpte,
Misk sanılan tezek kokar da gider.

Tebeddül edince fıtratı insan.
Hastalık yerleşip, başlarmış nisyan.
Çok güvenme dostum yalnızda kalsan,
Aniden boğazın sıkar da gider.

Marifet bilmeyen kuldan bekleme,
Olmayan derdine dertler ekleme,
Musibet gelince hemen tekleme,
Kimisi canını sıkar da gider.

Dostun Meclisine eylerim meyil,
Nefsim ibadete olmadı ehil,
Kıtalar Dolaşır o Ebu Cehil,
Kimisi dilinden bıkar da gider,
Yazık. İmanını yıkar da gider

30.12.2016