Gidenlerin Ardından Şiiri - Rüstem Badıl ...

Sıcak bir yaz akşamı, güneş batarken,
İçimi bir hüzün sarar, gökyüzünde yıldızlar
Birer birer doğmaya başlar,
Sanki gitmekte olan dostların ardından,
Kalanların yüreğine düşen gölgeler gibi.

Bahçedeki çiçekler, renk cümbüşüyle
Kendilerini saklarlar solgun yaprakların ardında,
Bir zamanlar gülüşleriyle çiçek açan bahar,
Şimdi yaprak dökümüyle yorgun bir sonbahar.
Gidenler var, her bir yaprakta saklı anılar,
Birer birer rüzgarın kanatlarında savruluyorlar.

Babaannemin elinden düşmeyen o eski dantel,
Şimdi boş bir sandalyenin köşesine sinmiş,
Dört duvar arasında yankılanıyor anılar,
Her hatıra, bir kurşun kalemle yazılmıştır,
Ama kelimeler silindi bir bir,
Hüzün dolu gözlerden süzülen yaşlarla.

Akşam serinliğinde, yürekler ısınmaz,
Birer birer çekildi gidenlerin hayalleri,
O akşam geç saatlerde bir köyün üzerinde,
Karanlık, çok şey gizler, belki de geçmişi,
Bir tütün tarlasının köşesinde beliren siluet,
Gidenlerin gözyaşlarıyla sulanmış toprağı,
Daha da derin bir yalnızlığa sürükler beni.

İçimde, hasretin koynunda büyüyen bir sevda,
İkimizin de düşleriydi gökyüzüne uzanan,
Şimdi yüreğimdeki o sıcak el,
Bir daha hiç dokunmayacak,
Bir daha o gülümseme eksik kalacak,
Kara toprağın altında bir yerlerde,
Bizi bekleyen bir zaman var,
Ama şimdi gidenler var,
Ve geride kalanlar,
Küçük anılarla yanar,
Geçmişin hatıralarında kaybolur.

Her adımda yankılanan o ses,
Hafif bir fısıldayış gibi gelir kulaklarıma,
"Gideceksin," der, "Ama ben burada kalacağım."
Her sabah gün doğarken,
Bir umut olur belki döneriz diye,
Ama bilemem, belki bir daha göremem seni.
Gidenler var, gidenler var,
Ve ben her gün,
Birer birer kaybolan hayallerle,
Kendimi ararım,
Bir rüzgarın peşinde,
Düşlerimde hapsolmuş zamanla,
Ve gidenlerin ardında kalan,
Bir hayatın yorgun anılarıyla.