Gidenlere Şiiri - Hüseyin Özcan

hayatıma her yeni giren bir sürü sorunlarla beraber geliyor,
ve giderken de bir sürü üzüntü ve gözyaşı bırakıyor maalesef…
gelene hep hoş geldin dedim,gidene de gitme diyemedim, gidişini kabullendim…
yani gelmek isteyen de kendi tercihini kullandı benim için,
giden de gitme tercihini kendinden yana kullandı ve saygı gösterdim ….
zira gitmek istiyorsa ne kadar kal desen de sadece bir süre vicdanen tahammül edecektir,
ve bir zaman sonra yine gidecektir zaten….
ne geleni üzdüm geldiği için,ne gidenin arkasından üzülecek bir şey yaptım…
her insanın tercihleriyle yaşama hakkı vardır bu hayatı,
kimsenin bu tercihlere müdahele hakkı yok - ki olsa da nafile bir uğraş zaten….
ancak şu da bir gerçek ki, hayatıma her giren ne kadar büyük mutluluk yaşattıysa,
gitmeye karar verdiğinde bir o kadar hüzün ve gözyaşına sebep oluyor ne yazık ki…
hep şunu diyorum ki;
gelmeye karar verene de gitmeye karar verene de her şey için minnettarım…
çünkü bu insani ilişkilerde, birlikteliğin de,ayrılığın da içinde mutluluk var aslında...
çünkü yaşanılan güzel şeyler varsa,ayrılık sadece hüzün ve bir sürü güzel anı bırakıyor peşinde…
ve hüznü yaşamak, gözyaşı ile dolu olsa da herkese nasip olan bir şey değil…
yukarıda da dediğim gibi, kimseyi tercihleri için zorlamadım,bu tercihi için de kınamadım…
çünkü herkes ayrı bir dünya ve herkesin kendi dünyasını yaşama ve seçme hakkı var..
her ne kadar gidene gitme dediysem de,
buna müdahele etme hakkını kendimde görmedim hiç….
sonuçta insanım ve insani erdem sahibi olmalı, her şeye tahammül etmeli, kabullenmeliyim…
yaşadığım her ilişkide ardımda sadece '' kaybedilme pişmanlığını'' bırakmaya gayret ederim…
insan olma anlamında,erdemli olma manasında….
bu anlayışıma, belki gidenler ya da çevremdekiler farklı yorumlar yapabilirler,
terkedilmek ve yüzüstü bırakılmak elbette güzel bir şey değil,
kabulcü diyebilirler,mücadeleci değil,kaderci ve hatta aptal enayi diyebilirler…
ancak benim için insan ilişkilerinde tek kriter insan olmak ve insanca davranabilmektir.
yüreğimde kendimi rahatsız eden ve vicdanımı zorlayan davranışlarımın olmamasıdır…
anlayan anlar…anlamayan da zaten beraber olsak ta beni hiç anlayamamıştır zaten…
hayatta tek isteğim ve uğraşım ardımda bıraktıklarımın ya da ardında kaldıklarımın
benim hakkımda iyi şeyler söylemesi,minnetle,sevgiyle,saygıyla anmasıdır…
yaşamın benim için başkaca bir manası da yoktur…..
çünkü zaman her türlü acıyı unutturuyor ve sonra kalanlar ise,
hakkında söylenilenler ve bıraktığın izler…yani iyi bir tarifle yüreklerde kalabilmek…
kimsin…nesin..nasıl birisin……
bu önemli değil mi sizce…..