Gidenin Ardından Şiiri - Jale Keskin

Son’un dayanılmaz ağırlığı
bozar sabahın sessizliğini,
bedenin iç geçiren soluğunda
canhıraş bir feryadın
başlar “gidiyorum”un,dönülmez yolculuğu

Bir devenin ağırlığında olur kuş gövde/

/yapışır yattığı yerin, çekim gücüne

Öncesi hicranın keskin kılıcı
bitişi yanık bir sela sesidir
dualar okunur ardından
biraz sonra o’dur unutulacak olan
ağlayan oğlu dur başında, birde kızı

Onlar saf saf dururlar divana,
giden gelir sanırlar yüzyıllarca
kanmışlar mıdır, koca bir yalana?
ağıtların uğultusudur, bağlar karara

Kör bir kırbacın sesi şaklatırken seheri
hicranı kendi gönlüne bağlar
yâd ederken dünü bu günü
herkes beller günü geldiğinde
O musalla taşının soğukluğunu!

/ cenaze taşıyan araba ilerlerken aheste
“Dürüldü”! der bir sevmeyeni “defteri”/

Bu gidişe eşlik ederken kürekler
cemreler ölüm sessizliğine bürünür
gömerler bedeni anıları ile birlikte
bir mezar sessizliğinde olurken yürekler

Ruh kanatlanırken göğe
bilinmez! Ölmeye değer bir ideali var mıydı?
olsaydı ardından bir anne feryadı
gelir miydin çocuk ellerini tutmak için geriye!

Ömür sallanırken boşlukta,
ruh kanatlanır kuş gibi
toprak çağırırken günahı sevabı
karşılar diğerleri,
komutanın merasimi edasıyla

Geldiği gibi, geldiği gibi gideni!

Jale Keskin
Yirmidokuzmartikibinonbir/iskenderun