Giden-gelen Şiiri - Orhun Kalyoncu

Kalabalığın ortasında otururken
Bir yalnızlık kıpırtısı çarptı yüzüme
Adını sayıkladı bana
kendisini anlatmaya çalıştı.
Kaybolmak dedi ilk tümcesinde
Buram buram kasvet kokmak dedi.
Sonra akıllardan kazınmak,
Bir girdapta yok olmak...
Ekledi.

Sonu bitmez bir doğruya uçar gibiydim
Nefesimi tuttum
Ha gayret!
Canıma kastım varmış demek
Ama öğrendiğim şey sihirli bir değnek.
Zamanı durdurmuştum oysaki
Etrafıma bakmışım
nefesimi tutarken.
Tutarken sonuna kadar,
İç çığlıklarımı duyar gibiydim
İçime sığınmış bitkindim.

Aslında yaşayıp da ölmüşüm.
Üstüne üstüne gitmişim duygularımın.
Yalnızlık o zaman ayrıldı yüzümden.
Hoşça kal, sen de yalnızsın dedi
Gitti...