Gibiler ve Sankiler Şiiri - Fatma İlan

Hiç ölmeyecekmiş gibi gelir insana.
Hiç yaşlanmayacakmış gibi.
Hiç büyümeyecekmiş gibi.
Zaman hiç geçmeyecekmiş gibi.

İçinde bulunduğumuz an,
Hiç bitmeyecekmiş gibi gelir.
Böylesi beklemek insanı delirtir.

Tam aradığını hiç bulamayacakmış gibi gelir insana.
Bulduğunda ise,
Sanki eşi yoktur bulduğunun dünyada.

İlk kez böyle oldum, böyle sevdim denilir.
Sanki hiç unutulmayacakmış gibi gelir.

Oysa, yüreğimize kim bilir
Kaç misafir gelip gitmiştir.
Kim bilir kaç misafire gitme kal demişizdir.
Kim bilir kaç misafiri uğurlarken de,
Yenisine hoş geldin demişizdir.

Ağlarken, hiç gülmeyecekmiş gibi düşünür insan.
Ama bir bakmışın ki gülüyor,
Daha dakkası dolmadan.

Her sabah evden çıkarken,
Akşam hiç olmayacakmış gibi gelir insana.
Oysa, sayısız sabahları buluşturduk akşamlarla.

Gibilerle, sankilerle yaşıyoruz farkında olmadan.
Zaman hız yarışında gibi,
Geçiyor önümüzden hiç durmadan.

Ahlara, vahlara, keşkelere,
Yer veriyoruz kelimeler arasında.
Sanki geriye dönmek mümkünmüş gibi.

Hiç ölmeyecekmiş gibi geliyor insana.
Oysa,
Ne ölüler uğurladık, o kara toprağa.

Hiç büyümeyecekmiş gibi düşünsekte nafile.
Kalem tutmayı öğrendi ellerimiz bir kere.

Gibiler ve sankiler.
Zaman hep böyle, akıp gider.

(İzmir, 19.06.2006)