Ey Gönüldaş!
İnsan bil kâinatta sanki bir özet gibi;
Var ise söyle mürşit acaba ibret gibi..
Nefsini hayvan iken arındıran şeyde ne?
Görmedim mâlesef hiç, inan ki iffet gibi..
Mal şân makam aracı oyalarken nefsini;
Biter ömür olursun Şeytân'ı lânet gibi..
Hayat dedikleri hep duy benlik yarışıdır;
Köle olursan nefse, geçer esâret gibi..
Tatmadım başka lezzet imtihân-ı dünyâda;
Çokluktan akseden Aşk denilen vahdet gibi..
Kâbe'ye gittin epey buldun mu Aşk sırrını?
Kİmse söylemez gönül adında mâbet gibi..
Adem kul da uymaya şu taklid-i imâna;
Örf âdeti edinmiş din onca ümmet gibi...
Kayıt Tarihi : 10.12.2016 13:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!