Gardaşı Kâbilden Çukura Batar

Basar gözü ile her kim bakarsa
Akan suyu taşın içine katar
Gâvûr dağı nilim diye akarsa
Suretâ insanlar beynini satar

Nefsi emmârenin peşine düşen
Zanneder kendini ruşen gülüşen
Karga değilmiydi mezarı deşen?
Kâbilden gardaşı çukura batar

Gül bülbüle âşık gülse bülbüle
Bu âşktır bülbüle çektiren, çile
İnsana acıyan Baykuşlar bile
Kurtuluşu için bir ağıtla yatar

Kıssadan hisseyi alanlar için
Şaşırıp çöllerde kalanlar için
Çizdikleri bunca plânlar için
Dost zannedilenler düşmandan beter

Eşşek öldüğünde ise semeri
Eşref öldüğünde kalır eseri
Hep kendine yontuyorsa keseri
Âsilerin şükrü imânı üter

Âşık olunacak yârdır halkeden
O’dur; sâlih kula suyu helkeden
İSLÂMİ’ye içirir mi bilmem ben
Yanmayan ocağın dumanı tüter