Geziye Şiiri - Emre Doğan

Kendini birden sokakta bulan adam,
Küçük rengi haki bir çantadan çıkardı gaz bulutlarını.
Yaydı, düzenleri ortama göre dağıttı ve çekildi.

Kendini birden sokakta bulan kadın,
Kayışlara bağlanmış uzun siyah demiri çıkardı yularından.
Salladı, saplamaya başladı bulunanların gölgesine ve dinlendi.

Ağaçların tepesi attı ve intihar edecekken,
Durdurdu onları bir avuç insan.
Onların kökü, sapı, yaprakları…
Onların yanında onlar gibi.
Sahip çıkınca tepesi attı köşkün gümüşten çatısının.
Onların yanında onlar gibi olanlara.

Kendini birden sokakta buldu siyasetçi,
Vaatlerini körpe beyinlere birer birer sıralamaya başladı kesesinden.
Attı, boş bulduğu her yere yetişti ve maalesef tutamadı, tutamaz.

Ağaçların tepesi attı ve köklerinden kan gelene kadar bağırırken,
Durdurdu onları bir avuç insan.
Onların gövdesindeki böcek, dalındaki kuş, nefes…
Onların yanında onlardan bir parça gibi,
Sahip çıkınca tepesi attı yediği önünde yemediği de önünde olanın.
Onların yanında onlardan bir parça gibi olanlara…

Kendini birden sokakta buldu duran adam.
Durdu.
Durdu.
Tutuklandı.

Kendini birden sokakta buldu sanatçı,
Türkü söyledi, piyano çaldı, sesini duyurdu.
Şarkıları mahkum edildi.

Kendini birden onun kucağında buldu birkaç sanatçı,
Yıkadı
Yağladı
Kaypak!

Aradan geçen kırmızıların farkına varmadan,
Asıl kahramanlar vurulmuştu başlarında.
Sen cesur ol, korka ey bu vatanın fidanları.
Sen bil ki nasıl var ettiysek yoktan bir zamanlar,
Yine var ederiz bu vatanı alırız elinden iki soytarının.

Sonra sofralar kuruldu sokaklara
Boydan boya, yerden göğe uzanan.
İnsanlar birbirini yediler yemeklerden önce.