Üşütmeyen rüzgârın okşayan serinliğinde tenimin her hücresini tek tek ziyaret eden ben var içimde. Neden böyle bir görev üstlendiğini bilmediğim ılık rüzgar, huzuru kendi sessizliğinde sürekli, tatlı tatlı üflüyor. Mevsim bahar mı, kış mı karışımında bir gün. Doğduğum köyde çok sevdiğim büyükler baki âleme yürüyor peş peşe.
Bir sala makamınca yürekleri dağlayan okuyuşa, dinleyişe, hasret bıraktı bizi. Ne zaman bir yakınımın cenazesine gitsem ondan dinlediğim su salasının makamları altüst eden sade güzelliğinde ağladığım vakitler daima aklımdadır.
Sabahın tam baharlaşmamış dua vaktinde bir horoz sesi. Gece yarısından beri hazırlık yapıyorum dercesine, ötelere çok ötelere ulaşmasını istediği sesine kendince makamda vererek alacakaranlığı yara yara gelişi, pimapen pencere köşelerini delip odaya süzülüşü…
Kalk artık ne yatıyorsun, bu sabah mutlaka erken kalkmalısın! Birincisi dua, ikincisi yine dua vaktidir. Uzanıp pencereyi açtı, perdeleri aradı, yorganın altındaki yüzüme baktı. Son kez horoz ötmüşlüğünü duymam gerektiği inancıyla nesi var, nesi yok alabildiğince bütün gücünü kullandı beni uyandırmak için.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta