Gerilerde Kalan Çocuk Bayramlarımız! .......
Geride bıraktığımız 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayram/ı/ları.
Bebek olduk, çocuk olduk. Annelerimiz ellerimizi tutup götürdü Ulusal Bayramlara. Abla ve ağabeylerimizi izlemek için kaldırım kenarlarına birkaç sıra halinde dizilen büyüklerin önüne geçip izlemek için izin vermeyenlerin bacaklarının arasından geçtiğimiz bile oldu.
Neşe içinde yerlerinde duramıyor, kıpır kıpırdılar ağabeylerimiz, ablalarımız. Kaldırımlara sığmıyordu halk.
Coşkulu alkışlar yeri güğü inletir, eller şişerdi. Bayraksız ev olmazdı.
Okula başladık. Bizde bayramlarda yerimizi aldık, alkışlar arasında resmi geçitleri tamamladık.
Büyüdük... Anne baba olduk. Çocuklarımızı daha az kalabalıklarda götürdük bayramlara.. Öne geçmek için büyüklerinin bacakları arasından geçmeye gerek kalmamıştı artık. Daha az coşku ve alkış sesleri arsındaki bayramlara..
Sen nerdesin, ey sevgili, yaz günleri nerde!
Dağlar agarırken konuşmuştuk tepelerde,
Sen nerde o fecrin agaran daglari nerde!
Akşam, güneş artık deniz ufkunda silindi,
