Geride Kalanlar Şiiri - Erdal Balcı

Bir gece bir rüya gördüm..
Büyük bir gölün kenarında,
Toplanmış duruyoruz dostlarla,
Gölün içine serpilmiş onlarca küçük ada,
Dedim, hayırdır hikmeti ne ola.
Dediler,adalardan birine Peygamber Efendimiz gelecek,
Kıyıda duran kayıklar bizi, O ' na götürecek.
Yüreğim tutuştu,
Dedim bu kadar günahla, nasıl varılır huzura
Hele bir sarıla,
Yığılıp kalırım orada.
Dostlar bindi kayığa vardı adaya,
Ellerim dizimde ben kaldım geride.
Telaşlandım, sağıma soluma bakındım,
Bir ben kaldım bir ben kaldım.
Arkama baktım,
Yerde söğüt dalları,
Birini aldım.
Koşmaya başladım.
Ben koştukça yollar yokuş oldu çıkılmaz oldu,
Söğüt dalını yukarı uzattım,
Tutan olmadı tutan olmadı.
Ayağımın alti çamurlaştı,
Umudum kalmadı,
Derken bir ses duydum sağımdan,
Diyordu iki kişi,
"Şu geride kalan var ya! Bir zamanlar bu gurubun en akıllısı en iyisi en efendisi "
Son bir garet! Söğüt dalını yukarı uzattım,
Dedim "kimsem yok Allah'ım sana dayandım".
Derken, söğüt dalının altında, kökler çıktı her yerden,
Hatta çamurun içinden.
Köklere tutundum çıkarken yukarı,
Uyandım rüyanın içinden....