Gerçekten Özledim Şiiri - Zekayi Şahin

Çocukluğunu özleyenlere ithaf olunur.

Düşündükçe insan, bazen eskilere dalıyor,
Kimi hatıralarına hala hayran kalıyor,
Kimi zaman da üzüntüye gark oluyor,
Ömür kotası yavaş yavaş doluyor...

Ne güzeldi kim bilir, yeni doğduğumuzda dünya?
Herkes üzerimize titrerken, sevgiyle koklarken,
Ne bir mesuliyet, ne bir keder, ana sütü emerken,
Herkesin gözdesi, mutluluğu yeni yeni emeklerken...

Başımızı okşayan, sevgi dolu bir şefkat eli,
Aile fertlerinin atmosferi, mütemadiyen neşeli,
Hayatımız; huzur, saygı, coşku, güvenle dört köşeli,
Gerçekten özletiyor bu nostaljik kareler yüreğimi...

Hele kutlu, mutlu sevinç yumağı olmuş bayramlar,
Şüphesiz çocukluğumuzun zirvesi o güzel anlar,
Ana, baba, akraba ve arkadaşlar hep birer canlar,
Unutulmaz hatıraları haykırır, mazinin penceresinden...

Komen, istop, yakartop, fincan, çelik-çomak oyunları,
Doldurmuş zihnimizi hayatımızın eşsiz hatıraları,
Geleceğin şifresi mi yoksa, geçmişin görkemli sırları?
Gezsek de tam doyamazdık tabiata; dağları, bayırları...

Sokağımızın yokuş yolu, kıvrım kıvrım inceden,
Mahalle çeşmesi vardı, buz gibiydi suyu önceden,
Memleketimiz yemyeşil, ceviz bahçeleriyle dolu,
Kırşehir'in Kaman ilçesi aşk dolu oluşmuş iki heceden...

Çok özledim çocukluğumu, can memleketimi vallahi,
Yolunu gözledim, aziz hatıraların tümünü billahi,
Gözümüzde tütüyor anamız, babamız, nice canlarımız,
Ahiret'te kavuşmak nasip olsun Allah'ım, bu nimet-i ilahi! ..

Gerçekten özledim, idrak dolu huzurun eşsiz tadını,
Yürekleri ferahlatan, coşturan mutluluğun hakiki adını,
Fark ettikçe yaşlandığımızı, kıymetlendi ömür sermayesi,
Akıbetimiz hayır olsun cümlemizin, işte hayatın öz hikâyesi! ..

(26 Ocak 2016 - MANİSA)