Gerçeklerin Gölgesi Şiiri - Güliz Ardilli

Ancak güneş batınca kendime gelebiliyorum.
Kalemimin kağıt üzerindeki gölgesine bakıyorum.
Ben de gerçeklerin gölgesinde yaşıyorum,
Yaşıyordum hayallerimle birlikte.
Bu nasıl bir körlük ki gözlerim açık ama göremiyorum,
Değerini bilemiyorum hayatımın.
Evet uzun zamandır yazmıyorum da.
Ya tüm değerleri bir kapının arkasına kilitledim,
Ya da ben açmadan çekip gittiler.
Nasıl olur da kaybederim tüm ümitlerimi,
Nasıl da unuturum tüm sevenlerimi.
Ben mi kaybettim hayatımın amacını,
Yoksa amaçlarım mı beni terk etti?
Yarın geçmem gereken bir sınav var,
İçimden çalışmak gelmiyor.
Her şey önemini yitirmişken,
Bu hiçte önemli gelmiyor.
Göremiyorum işte hissedemiyorum.
Hayatta zaten kocaman bir sınav değil mi?
Ama bu sınava da diğerleri gibi,
Son gün çalışmışım anlaşılan.
Baksana yarı yola bile gelmeden,
Tüm bildiklerimi unuttum.
Bir sonraki soruyu okumaya bile cesaretim yok.
Neden bu kadar mutsuzum?
Şükretmeyi bile bilmiyorum işte.
Artık mücadele edecek gücüm yok desem,
Zaten uğruna mücadele edilecek bir şey göremiyorum.
Uyuyorum uyanıyorum,
Ama yine de uykum var.
Uyumak kaçış belki de,
Gerçeklerden gerçeklerin gölgesine.
Bu sarhoş olmak gibi,
Başın hala ağrıyor içmeden önceki gibi.

14 Haziran 2001 Perşembe 23:13 / İstanbul