Gerçek ihanet Şiiri - Yorumlar

bütün duvarlarım delik-deşik ve ben her delikle göz göze geliyorum
ne kadar karanlık olsa da görüyorum, hepsinde bir ihanet saklı biliyorum.

An be an gerçeği yansıtan anlamlı dizelerinizi,dolu yüreğinizi kutluyorum Sayın Çeştepe,

= Gönülden tebrikler...Muhteşem bir şiir...

Kimbilir belki de gerçek ihaneti biz kendimize yapıyoruz,şüpheler ve güvensizliklerle sevgisiz kalıyoruz,oysa ruhumuzu beslemek bizim elimizde...
Sn:Çeştepe değişik bir konuyu kaleme almışlar teşekkürler.
Kaleminize ve şahsınıza saygımla

“Ne o duvarların ardındadır, nede sonsuz dehlizlerin içindedir ihanetler
Arayıp gün yüzüne çıkarmak ölüm olacak biliyorum
Sevginin son kırıntısını tüketene kadar, hedefine olaşmak için yola çıkmış olan mermiyi görmemek için gözlerimi sıkı sıkı yumuyorum..
Şiir öylesi muhteşemki kendimi kaybettim şiir ben oldum, ben şiir..Alkışlarımı ve saygılarımı bıraktım sayfanıza..Sevgi ile kalın.”

ilk basamağa yazsaydı merdivenler, ihanetleri korkunun beslediğini/

yine kalem ihanetin gizli dehlizlerinde dolaşmış ve nereden vurabileceğini anlatmış...mustafa Yılmaz
ant+10

Sizden öğreneceğimiz çok şey var sayın şair...değerli kaleminiz hep sağolsun...tam puan ve saygılar.

Şimdi bu şiire ne yazılır… Önce senaryoda oyuncudur okur. O denli gerçek, içten ve sürükleyici…
Karanlığın içinde hem debelenir hem de her şeyi görür insan. Gördüklerinin, bildiklerinin ardından koşar; aydınlığa, ışığa… Koşar da değişmez ortam. Çünkü ortamı yaratan da sevgisiz insan… Doğrultur namluyu ilk rakibine, en çok korktuğuna… Güne, muhteşem bir şiirle başladım. Yorum olarak ne yazsam eksik kalacak biliyorum.
Yüreğinize sağlık sayın Çeştepe… Saygılarımla…

…..eyvahhh, bu gölge benim gölgem, işte şimdi sırtım çok fena yanıyor.

İnce gönlü kutluyorum... Şiir üzerinde çok düşündüm! 10 puan +ant. Yeter ki sevinciniz olsun...

Son bir dehlizde gölgelerle vuruşup döğüşmek!
Hele gölgeler arasında kara deliklere seçememek!
Suya düşerse bir hayali yıldız ifritin eliyle enselenmek!
Bu kırılmış merdivenler çıkar mı güneşe bilmem...
Kim diyor, ben, burada ölmem?!
Bu dehliz,
Sanmıştım önümde büyüyen sonsuz bir deniz!
İlk basamağa bir adım...
Yine çırpındı kırık kanadım?!

(28.02.2011 10:00-Adana)

Arif Tatar

o zaman belki,
kimse yakıştıramadığı için kendine, ter bırakmayı iskelet ormanında
sevgisizlik ve düşüncesizliğin beslediği, daha iyi bilinirdi korkuyu da
sana bu satırları, son basamağından yazarken merdiven karanlığının
son bir gölge düşer üstüne duvarın ve bir ses, sırtından giren kurşunların.

…..eyvahhh, bu gölge benim gölgem, işte şimdi sırtım çok fena yanıyor.

Cevat Bey,
Gerçekten kendine özgü biçeminle hemen ustalığın belli oluyor.
Bu şiir, diliyle, anlatımıyla, özgünlüğüyle ben şiirim diye haykırıyor. Kutluyorum sizi CEVAT BEY

Adımlarını sık sık atarken karanlığın sesinden içi ürperiyor,
korkulu düşler beyninin içini kemiriyordu, durmalımıydı yoksa devam mı etmeliydi........Kan düşmüştü san ki o gece yere
gecmişin muhassebesi,ve ihanetin faturası çok ağır basıyordu hayatın üzerine kime ihanet etmiş kinden ihanet görmüş okadar önemlimiydi ihanet ihanettiaslında çok derin düşünüyordu hayatın ta kendisi ihanet değilmiydi Canından çok sevdiği gülller bile ihanet etmişti aslında o küçüçük bahçede onlarda solmuyorlarmıydı....hayatın üstüne........karanlık sokaklar biterken ha diyordu ışık göründü yüzünde hafif bir tebessüm mutlu olmayı beklerken gülmeden ölüyordu aslında farkında değildi ışıklarda neler beklediğini......................kaleminize sağlık efendim