Gerçek Şiiri - Eyüp Selahattin Dalkıran

Biliyormusun bazen kendime gülüyorum
Gidip aynaya bakıyorum tabi sen aklımdayken.
Bakıp,bakıp gülüyorum,gözlerime acıyorum o an
Neden diye hep seni buluyor bu tip sevgiler?
neden seni gerçekten sevemiyorlar?
yoksa çokmu iyisinde ondanmı?
her biri kendinimi beğendi acaba?
O gün bir sorular yumağı alır benliğimi,şaşkınca
Yanımdan geçen sevgililere bakar dururum,hüzünlü
Sanki benim yaşadılarımı yaşayacak gibiler
Üzülüyorum sonra diyorum ki işşallah mutlu olurlar
benim gibi bedbaht olmazlar bu dünyada.
İnan o kadar kadın tanıdım ki hiç biri seni eline su dökemez.
Bunu sende biliyordum,her zaman söylemişimdir sana.
Türlü anılarımı,yaşadığım zamanı,öyle bir işğal etmişsin ki;
kendime yer bulacak bir santi metre kare yer kalmamamış.
Mutsuzum biliyormusun hemde ne mutsuz...?
Yok,yok ben böyle bir adam olamam
sanki suda,havada dağılıp giden bir şeyler oluyorum.
Temiz elbiseler,şık giyinirdim her zaman
Ama şimdi öyle değilim,ben bunları söylerken
kimbilir kiminle neler konuşuyorsundur,umurundamı sanki
Benim şıklığım,mutsuz dolaşmam,ama ben seni yine düşünüyorum
Anlayamadığım kendime neden kızdığımdır bunca yaşadıklarımla
Ama sensin bunlara meydan veren,sen,sensin anlıyormusun?
Bir şeylerden haber bekliyorum sen için.bir kuştan,bir çiçekten,
Bir karıncadan,bir yapraktan,ve hatta allahtan bile ama yok.
Ne olursun bir ara,bir merhaba de,sağ olduğunu bileyim yeter
Şu an ağlıyorum; inan gözlerimden yağmur damlaları gibi iniyor yaşlar.
Göğüs kafesim patlayacak gibi,öyle bedbahttım ki sevgilim,ah,ah,ah...
Başıma ağrılar girmekte,çıldırıyorum sanki,inan sana beddua etmiyorum.
seven beddua edebilirmi ki,senin gözlerin her şeye değer,anlatmıştım da sana
Doğrular ortada iken sen neyi savunabilirsin ki
ben savunurum ama sen olmasanda.