Gerçek Şiiri - Şair Zegan

Yorganım yordu beni,
Yatak doyurdu beni.
Kuzeye kaldım kuz yerde.
Uyutuyordu soğuk beni.

Cam önünde can buldum,
Işığa karşı buruldum.
Odunumda pişerken,
Su yolunda kırıldım.

Yolun çoğu yokuş,
Sonu da bir yok oluş.
Ziyadesiyle zirveden düştü,
Kuşkanada yolunan kuş.

Ezildi bezinde süzgeçin,
Eridi ezberinde senin,
Süzüldü damlayarak,
Rezil bir gururla hasretin.

Katık olmaz bu hasretten,
Karın doymaz ibretten.
Bir parça umut kopardım,
Düşmeyeyim kudretten.

Bir beze dert serdiler,
Sert pestili yedirdiler.
Kaşık kızmış, katık soğuk.
Aşkı bana çanakta verdiler,

Sıkıntı direğini dirediler,
Aşkın bayrağını diktiler.
Masum toprağıma girdiler,
Zalimce hükmettiler.

Sabır iğnesi batsa canıma,
Aşkın gerçeği kalsa yanıma,
Yola getirir beni bu gerçek,
Değeneği değse başıma.

Şair Zegan