Gerçek? Şiiri - İbrahim Yay

Her şey beyinde bitiyor...
Çözümü sadece görebilmek lazım...
Düşünebilmek...
Korku bizi yönetecekse bir şeye inanmanın ne anlamı var?
İnsanlık doğuştan her şeye aç iken cennet denilen yere ulaşmak mümkün mü?
Var oluşuna sadece inanılan bir yere gitmek için tanrı dediğiniz ve her şeyden üstün gördüğünüz o varlığı yeri gelince unuttuğunuz bile oluyorken kendi kendinizle çelişmiyor musunuz?
Amacımız ne diye sorulduğunda cennete gitmek diye karşılık veren zihniyet ile daha ne kadar ileri gidebileceksiniz ki şu din-dinler bataklığında?
Yönetmek mi istiyorsunuz yoksa yönetilmek mi? İki türlü de zaten kendi kendinizi kandırıyorsunuz...
İnsanlık için oluşturduğunuz her manevi ve yazılı olsa dâhi, sadece ağızda kalıyorsa ne anlamı var anlamlandırdıklarımızın?
Bir düzen için ve insanlığı düzene koyup sömürmekten başka ne oldu ki farklı şu hayatta?
Sonu savaş ile biten her anlaşmazlık tarihinde kaldı...
Herkes susturuldu yeri geldi bilgiler değiştirildi.
Kandırıldık desem az kalır, bildiğin düşüncelerimize tecavüz ettiler.
Önyargımız bizi yönetirken, içimizdeki sorular arttı ve arttı, ta ki patlayana kadar ve o zaman da sosyal olumsuzluklar ortaya çıktı ve önlemi yine insanın insana yaptığı bir zulüm olan öldürme oldu...
Birinin ağzından çıkan birkaç kelime parçacığı ile insanlar öldürüldü...
Belki haklı yere belki haksız ama bir sürü can hayattan yok oldu.
Şimdi dönüp bakınca tek merak ettiğim hayatta; Ölümün tamamen karanlıktan oluştuğu mudur?
Hissedebileceğimiz kadar bilinçli bir halimiz olacak mı yoksa sadece ölümümüz, sırf bizden daha uzun süre yaşayan insanların ağzında ölü olarak mı kalacak?
İki türlü de merak edilesi bir şey...
Ama korku yönettiği için düşüncelerimizi, anlamaya çalışıp benimsemek bile bize zor geliyor.
Karamsar bir yapım olduğundan yazmıyorum bunları, sadece umut arıyorum...
Ölmemek için değil, yaşamı anlamak için...