Gerçeği Şiiri - Ezgi Özsan

Oysa çocuk aklından geçenlerin
Vücudundan sızıp havada süzülebildiğini farz ederseniz,
Herkesin, hemen orada görebilmesini istiyordu.
Göklerde aramadan önce sevgiyi,
Veya şefkati.
Ne var ki insan bir hayata doğru,
Henüz içindeki ritmi duymadan yol alıyordu.
Ortak gereksinimleri göremeden, kalabalıkta
Sonsuz belirsizlikte,
Belki de öylesine, işte öylesine bir yere.
Kim bilir,
Belki de haybeye yürüyordu.

Kendini kendine dönüştürürken..
Kendini başkalarına dikmek isterken..
Dur işaretine hiç saygısı yokken,
Ailenizin o kara sözlüğünden,
O da yetim kalmışken,
Ve artık herkesin,
Akıllı telefonu varsa, o telefonu susturup da,
Her şeyi böylece duyarken.

Haybeye yürüyordu.