Gene aynı karanlık Şiiri - Şair Demet

Gene aynı karanlık,
Yüzünü bana dönen bir sessizlik havada
Tüylerim ürperiyor,şaşkın bir düşünce yumağı
Konuşuyorsun benimle istemesemde
İşliyorsun düşüncelerini bir saplantı içinde
Bırak artık,
Çek düşüncelerini beynimden
Karar veremezsin benim adıma,
Evet
Suçlu benim
Serin kanlılıkla öldürdüm onu
Aniden istedim
Onu tanımıyordum bile
Yavasça yaklaştım yanına
Engelledim kaçmasını
Bağladım
Ellerini ve ayaklarını
Gözlerindeki parıltı
Giderek artıyordu
Etkilenmeye başlıyordum sanki
Ama ikimizinde bildiği tek şey
Artık çok geç olduğuydu
Gerçekler ayaklarındaki gücü istiyordu
Hiçbir şeye aldırmadan saldırıyordu
Kazanmıştı
Yerde yatıyordu
Sadece çığlıklar atarak
Başım bilinmezliğe yol almaya başlamıştı sanki
Dayanamıyordum artık o sese
Ve indirdim beyninin ortasına
Mahsende unutulmuş küflü baltayı
Ellerim kan içindeydı
Her yeri kana bulamak istiyordum,umursamadan
Dostum Duvarları ve sessiz eşyaları
Yapamadım
Çünkü
Her yer karanlıktı
Hiçbirşey göremiyordum
Şaşırmıstım ve korkuyordum
Sorular karsısında diz çökmek zorunda kalmıstım
Gercekten yerde yatıyormuydu acaba
Onu öldürmüşmüydüm
Ellerim kan içinde değilmiydi yoksa
Bilemıyordum
Tek bildiğim
Bana karanlık gelene daha çabuk inandığımdı...