Gençliğimin Başkenti Şiiri - Adnan Deniz

Selim,yerleri tozu,duman attırdığı dönemi yaşıyordu.Önde gelecek korkusu,yoksul bir yaşam ama deli gibi çarpan bir yürek vardı.
Serde aşk,parasızlık ve bitmeyen o gençlik gururu en önde koşar adım gidiyordu.
Terör belası bir de ,kardeş kardeşi vuruyor,
Her gün bir ana ağlıyordu.Zehir oldu o yıllar,
Her gün yüzlerce ocak sönüyordu.
Ümitler bir ağacın en yüksek tepesine bağlanmış,yürekler çırpınıyor ama butün korkular sinsi bir şekilde selimi bekliyordu.
Zik zak çiziyordu aşkları selimin.Bulutlar kapkara, yağmurlar isyanda bir türlü yağmıyordu.Sevmekle,sevilmenin arafında bir yerdeydi selim.Ama o genç bir adam, her şeyi çok seviyordu.Şiirler yazıyordu dolu dolu sayfalara,hep güzel şeyler karalıyordu.
Dersleri hafız bir hoca gibi ezberliyor,geleceğe koşuyordu.Depremler oluyordu yüreginde,selim yangınlarda kavruluyordu.Okul yollarında dayaklar yiyordu selim,ama direniyordu..Mesele neydi,mesele sağ-solmuş,
Selim bu işten hiç anlamıyordu.
Yılmadı selim,başının yanlarından kanlar aka aka,korkudan arkasına baka baka yürüyor o çok kilometreleri bitiriyordu.Selim bir hırs abidesi, yetmişlerin ayakta kalan son neferi oluyor,güneş elbet bir gün doğacak diye bekliyordu.
Bir gün güneş doğacak diyerek,kırmadı ümidini selim,güneşe koşar adım hedeflerine gidiyordu.
Bir gün koca kentlere adım attığında okumak için,içinde ümitler yeniden filizleniyor,öyle bir okuyordu selim,okul filan kalmıyordu.
Ankara,selimin en sevdiği
kent,gençliğinin, gençlik aşklarının şehri oluyor,bol bol sevdiklerine şiirler yazıyordu.En güzelini yaşadı mevsimlerin,en güzelini yaşadı her şeyin,gençliğinin başkentinde Selim.
O şimd gurbette genç bir öğretmenin ve Ankaradan bir kız sevmiş,evlenmiş genç bir polisin,öğretmen babası selim.