Gençliğimden Gençlerime Şiiri - İbrahim Yay

Ben görmedim bir şey kendime dair, ne yaşanacak ne de eğlenebilecek.
Can sıkıntısı, gönül ağrısı ile geçti boş günlerim değerlendirilebilecek.
Ne ben yaşamaya, yapmaya yeltendim kendim için doğru düzgün,
Beni düşündüğünü söyleyenler de bu duruma karşı anca kendini avutabilecek.

Depresyondan tut strese kadar hepsini yaşadım, ama bir kere bile ağlamadım.
Dert dinledim her zaman, sır gibi sakladım ama kendim için bir şey yapamadım.
Herkes sözde yanımdaydı, yine de ellerimden tutacak biri için sürekli hayata yalvardım,
Çocukluğum için ne kendimi ne de kendimden bir parçayı hayatta tutamadım.

Sözde saçma sapan düşüncelere daldım hatta yanlış düşüncelere taptım.
Daha 22'me basmamışken herkesin beni yönlendirdiği yollara saptım.
Durabilmek istedim kendi ayaklarım üstünde ama ilk seferinde yanlış yere bastım.
Ne ileri gidebilirim artık ne de geriyi düşünebilirim, sanki bir bataklığa saplandım.

Ben vazgeçtim artık her şeyden ve her şeyi yine akıp giden zamana bıraktım.
Baktım etrafıma bir şekilde geçiyor hayat, ben de sonunda peşine takıldım.
Bir söz söyleyemedim gençliğimden gençlerime, halâ durgunum.
Düşündüğüm halde bile en azından, sizin için bir şey dâhi yapamadım...