Gemi Şiiri - Recep Talat Tunçelli

Bugün tam 22 yıl oldu,şöyle bir bakınca maziye,
3 Mayıs '85 te binmiştik biz bu gemiye.
Binerken iki yolcusu vardı gemimizin,
Sonra iki misafiri daha oldu ikimizin.
Bunca yıldır hayat denen sonu bilinmez bu denizde,
Yol alır gider gemimiz sakin vakur ve sessizce.
Bu nasıl denizdir ki ne fırtına ne sis ne de kar,
Evet bazen bulutlanır hava, ama yağmur bulutlarıdır onlar.
Mutluluğun hasadını yaparız biz her yağmur sonrası,
Güneşler çiçekler açar içimizde ve arkasından da gökkuşağı.
Biliriz ki bereket getirir bize o bulutlar o yağmurlar,
Bunun için Yaradanadır tüm şükürler tüm hamd-ü senalar.
Dönüşü yoktur bu geminin gidiyor ve hep gidecek,
Bilinmez ki misafirlerimiz hangi limanlarda beklenip
Hangi limanlarda inecek.
Doğa kanunudur bu değişmez böyledir,
Elbette birgün onlar da kendi gemilerine binecektir.
Dileriz ki o denizlerde de olmasın ne dalga ne de rüzgar,
Onlar için de hergün her mevsim, olsun sanki bahar.
Kalacağız yine bizbize başladığımız ilk günkü gibi,
Yüzümüzde yılların acımasız çizgileri,
Mutlu ama biraz yorgun,
Biraz yaşlı, belki biraz solgun.

Kim için son durak, nerede ne zamandır bilinmez,
Dilerim Tanrıdan ki bana yokluğunu göstermez.
Eğer ben ineceksem bu gemiden daha erken,
Bilki bulacaksın beni son durakta,
Seni,
Seni beklerken...

(22.yıl anısına 3 Mayıs 2007 Tiflis)