Gelmiyorsun Şiiri - Nurettin Tan

Gelmiyorsun…
Üstelik birde gidiyorsun.

Günler geçiyor günlerin ardından aylar
Sen geçmiyorsun yanımdan
Sen geçmeyen bir ağrısın sol yanımdan.

Bahar geliyor baharın ardından yaz
Sen gelmiyorsun.

Güneş doğuyor o dik yamaçların ardından
Soğuğa, bulutlara, geceye rağmen
Sen aydınlatmıyorsun zifiri karanlık gönlümü
Aydınlatmıyorsun.
Üstelik her gün biraz daha karartıyorsun.

Çiçekler açıyor rengârenk
Pencereler açılıyor, havalandırılıyor içeri sabahları
Sen açmıyorsun gönül pencerelerimi.
Nemlenmiş gönlüm hala nemli…

Salıncaktaki, kaydıraktaki çocuklara
O onlarca kişilik kuyruklarda bekleyenlere
Sıra geliyor,
Sen gelmiyorsun…

Otobüsler trenler dolusu özlem çekenler geliyor
Sen yoksunsun aralarında
Az da olsa “o”nsuzluk vardır yaralarında

Gelenler gidiyor elbet bir gün gidiyor geldikleri yere
Özlemler bitiyor bir gün
Isıtılıyor onlarca senenin soğuk duvarları
Raflara kaldırılıyor yalnızlık.
Yarım saatliğine de olsa bir ömürlüğüne de olsa…

Sen uzaksın bana,
Yıldızların gündüze
Yazın kışa uzaklığı kadar…

Üşütüyor sensizlik beni
Isıtmıyor onlar sen gibi beni
Isıtmadıkları gibi birde üşütüyorlar.

Unutulanlar, unutulmaya yüz tutmuşlar
Yeniden hatırlanıyor
Sen hala unutuluyorsun.

Gidiyorsun benden başkalarına
Başkalarının aşklarına...