Gelmeyen Yolcu Sevildiğini Bilmez

Her sabah uyandığımda
Koşup aralarım perdelerimi
Yolun karşısındaki kayanın üzerinde
Sarı saçlı bir kız oturur çıplak ayaklı
Beyaz Ayancık keteni elbiseli
Yakaları ve etekleri rengarenk işlemeli
Saçları uçuşur sabah esintisiyle
Dizlerinden aşağısı pespembe
Ayak parmakları mor renkte
Üşüdüğünü bile bilmiyor gibi
Masmavi gözleri yüksek tepelerde
Gülpınar’dan gelip Babakale’ye giden
Her aracı gördüğünde dikkat kesilen
Birini bekliyor belli
Ana yoldan Akliman sapağına dönen...

Bazen yağan yağmura aldırmadan
Terpeden tırnağa ıslanırken
Ben üşürüm olduğum sıcak yerde
Paltomu alıp elime
Koşup giderim büyülü yere
Omuzlarına bırakırken örtümü
Hiç bir tepki vermeden döner yüzünü
Güneşle uyanıp
Geceyle döner evine
Ev dediğin iki gözlü kulübe
Ne yer, ne içer bilinmez
Bu kadar büyük bir hasretle hangi sevgiliyi bekler
Beklediği yolcu bir türlü gelmez
Gelmeyen yolcu sevildiğini bilmez...

Turan Gökmenoğlu
Kadıköy, 15 Mart 2007