Kapıyı aralık bıraktım bir zaman,
ne olur ne olmaz diye
ama içeri
yalnızca rüzgâr girdi,
bir de sessizlik,
üzerine oturdu her şeyin.
Cam kenarındaki sandalye boş,
fincanlar eksik,
bir çatal bile
yabancı geliyor artık sofraya.
Her şey yerli yerinde,
bir tek senin yokluğun
her yere sığmış.
Adını geçirmiyorum kimselere.
Çünkü söylenince
bir umut sanıyor insan,
oysa bazı isimler
sadece susmak içindir.
Bir iz aramıyorum artık,
ama gözüm hâlâ
kapının aralığında.
Gelir gibi olur bazen biri,
ama yürüyüp geçer
ben yine kalırım
yanlış bir beklentinin ucunda.
Ve evet, bekliyorum.
Bildiğimi unutarak.
Kendime bile
itiraf edemediğim bir inatla.
Çünkü bazen insan
gelmeyeceğini bile bile
bekler birini;
gelmese de
orada durabilmek için…
kendi içinden dağılmadan.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 2.8.2025 07:23:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!