Gelmesen de, Hiç Gelmesen de Şiiri - Yor ...

~Pervane'nin ateşe atılma öncesi~

Gelmesen de, hiç gelmesen de, yüzünü uzak tutma benden... Işığım, gözlerinde kaldi; silinip gidiyorum karanlıklarda... Gelmesen de, hiç gelmesen de, vazgeçme kalbinde seni ozleyen birini bilmekten. Adın, bir hançer gibi saplı çünkü benim duygularıma.

Gelmesen de, hiç gelmesen de, düşlerim ol sar içimi. Gelmesen de hiç gelmesen de bir ümit olsun, bir teselli edici sözün olsun, hayatımın herhangi bir anında bana dönecek gibi. Gelmesen de, hiç gelmesen de, duy sesimi ve sadece sesimi... Elimde bu kırmızı gülleri, uçuracağım nefesimle ki ömrün olsun. Her dilediğin gerçek; her gerçegin benim (de) dileğim olsun.

Gelmesen de hiç gelmesen de, uzakta da olsa orda dur, kal orda, orda bana nispet yap öylece. Gelmesen de, hiç gelmesen de, ben hep ayışığında oturur, gözlerinin yansımasını izlerim, kanayan dudaklarımla öylece. Canım, canında kaldı, gülüşüm gülüşünde, en son gülüşümdü sende, kalbimi inciten en son sevgi. Yine sever miyim? Unuttun mu, kalbimi unuttum istemeyi ruhumun sokaklarından dönüp giderken... Hem geri vermesen bile ister miyim, sensiz bu bataklıkta solup giderken...