Gelme Bu Şehre! Şiiri - Özge Çeltik

Gelme! Bunca ay direnmişken sensizliğe gelme bir daha bu şehre. Kaç ay oldu sayamadım ben. (?) Bitmiyor, dinmiyor bazı acılar. Hafifliyor, belki zaman alışmayı öğretiyor ama hiç yaşanmamış gibi olmuyor işte. Sen ilk günkü gibi hissederken tüm heyecanı, arzuyu Gelme bu şehre.
Ben yoruldum 'isteksiz' direnişlerimden. Yüreğim aksini söylerken mantığımı dinleyip, senden uzak durmaktan yoruldum artık. Gelme bu şehre!
İzmir güzel, sensiz daha güzel demek isterim ama değil işte. Senden sonra isimler girdi yüreğime. Gizlemek mi doğruydu söylemek mi, düşünmeden anlattım sana. Bil istedim olanları. Daha da ümitlenme. 'Bak ben bir yol çizdim kendime, sensiz, hatta başka biriyle. Düşünme beni, unut' demek istedim. Ama nafile. Unut demekle unutulmuyor işte. İşte, işte bu yüzden gelme bu şehre.
Bazen sevmek sevilmek yetmiyor. Bazen... Duygular bu kadar yoğunken geçerli bir nedenim yok ayrılığa dair. Bu yüzden gelme. Ne fotoğrafları yırtıp/silip atabildim, ne de hatıraları. Ne yüzünü unutabildim, ne gülüşünü, ne de teninin sıcaklığını. Her sevda birer tecrübeymiş insana. Ben bir çok şeyi sende öğrendim. İstemesem de hayır demeyi, gözlerinin içine baka baka seni sevmiyorum demeyi... Çok deneyimim var hiç bir şey yapmadan karşımdakini üzmeye dair. Ya da çok güçlüymüş gibi duruşlarımla can yakışlarımı bilirim. Oysa hiçbir şey değil ki karşıdan göründüğü gibi. Ben en çok seni üzdüğüm günlerde üzüldüm. En çok o gecelerde gözyaşı döktüm. Öyle sevmişim ki seni; kendim için üzülmeyi bırakıp, senin adına üzüldüm. İşte bu yüzden gelme!
Ben atlatmışken tüm bu günleri, ince de olsa, yırtık pırtık da olsa bi sünger çekebilmişken üzerine Gelme bu şehre!