Gelme... Şiiri - Asuman Taşbulak 2

Cam açık, saçlarımı dalgalandıran rüzgâr alıp götürüyor külleri,
ben gözyaşımda salıyorken seni.
Lütfen sus ve dinle,
son kez.

Güle güle… Seninle beraber, kim üzdüyse beni,
arındım; daha da iyi, temiz kalarak yaşamda
nefes alırken çiçek açmaya…
İnadına daha iyi olacağım.
Bak, çeviremedin kendine;
sevmekten korkmayacağım.
Lütfen git.

Ulaşılmazım riyakâr duygulara,
bu şarkıyı bir daha dinlemeyeceğim.
Seninle yok olmaya mahkûm…

Vicdanımla rahat ruhum,
derin, gerçek, özgür sevgilerde nefes alırken
yüreğim…
Elbet, gerçek bir aşkın sınavıydı ardımda bıraktığım;
tüm sanılanın aksine, bir yalandın yüzleştiğim.
Ben sevdim derin, gerçek; sen kaldıramadın.
Lütfen git; bir yalan, koca dünyaya sığdıramadığım.
Sen bugün öldün,
buz kesti her yerim.
Gittiğin yerde de yokum.
Görmek istemiyorum bir daha.
Lütfen git ve
bir daha gelme…