Gelme Şiiri - Cuma Yüksel

bir daha gelme.
gelirsen eğer sana öyle bir sarılırım ki
yarla bir olmak ne demekmiş görürsün…
sonra gözlerime bakıp üşürsün.

bir daha gelme.
gelirsen eğer saçını öyle bir okşarım ki üzülürsün.
ben üzerim zaten herkesi.
dokunduğum her şeyi mahvederim.
yaşamayı bile beceremem yani kısacası.
gözlerimi kaçırırım filan insanlardan.

ve zamanıdır artık unutmayı almak.
al hadi sen de payına düşeni kalbimdeki şu soğuk limandan…

yalvarırım bir daha gelme.
gelirsen eğer sana öyle bir karışırım ki
yorulursun aynada her sabah iki yüzünü birden yıkamaktan..

benim içimdeki bu boşluk dolmaz hiçbir şekilde.
aşkla dolar sandım, sonra iyilikle ya da birini koşulsuz sevmekle..
ve gidip aşık oldum, iyilik yaptım, koşulsuz da sevdim…
fakat…
ya da ama…
bilirsin bu bağlaçlardan sonra olumlu bir şeyler söylenmez.

ne olur.
bir daha gelme sevgilim.
sana herkesin içinde ulu orta seviyorum da denmez!

ben kırıyorum her şeyi.
çocukluğumdan bana hatıra tek bir oyuncağım bile kalmadı.
alınan tüm oyuncaklar ellerim tarafından aynı gün özenle kırıldı..

gelme.
gelirsen eğer tanıyamazsın beni.
yeniden tanışmak zorunda falan kalırız…
ki; bu da hiç hoş olmaz..

ya da yine senin bileceğin şey güzelim.
güneşli bir pazar günü istersen gelebilirsin de..
belki kokunla beraber iki kavuşanın hayalini kurarız..

sen bence gel.
hem ‘’gelme’’deki –me ekini sadece olumsuzluk eki olarak da düşünme.

hani diyorlar ya,
türkçe lastik gibi, artık kim nereye çekerse…