Gelme... Şiiri - Perinur Olgun

Bıraktığında söndü ışıkları odamın
Nefes almaz mı oldum ne
Bitiverdi papatyaların falı
Güneş senle gitti ortalıklarda yok
Karanlıkla sabah dengi dengine

Dünyamı küçültüm iyice
Bir yatak, bir perde, bir sigara, susmuş bir ten
Dışarıda bir yol, bir otobüs, küsmüş bir ben
Kuşlar başıboş firarlarda gökyüzünü geziyor
Rüzgâr ayrılığın kokusunda, fısıltıyla konuşur
Gecelerin bir eksiği var
Sabahların bir fazlası
Adını unutmaya başladım
Türküler yanık
Bu aşkı bilenler en acı tanık
Üzülme, için acımasın
Yokluğundaki sızılarımdan
Yaktı geçti
Uf olmuştu gönlüm, battı kaldı, ilacı yok
Acımadı diyemeyeceğim çok acıdı çok…

Öksürük sesi duymaya göreyim gecelerin arasında
Tıkanır işte şurası güller dökülür yarasından
Tık tık eder kalbimin kapıları
Köşeyi döner gider babam gibi yürüyüşün
Gözlerimin önünde en güzel gülüşün
Beni bitirdi bu gidişin
Sonları yazan kim, yok mu başka işin
Ne roman yazılmış, ardı ardına okuduğum
Ne acıymış bu, şerbet diye sunduğun
Bendeki aşkın başı sarhoş ediyor adamı
Sonu ölüm sessizliği
Alışırım günlere birbiri ardında sıralanan
Pazartesi... Salı… Arkasından neydi? Çarşamba
Sızlatmaz belki derin olmaz kesiği
Belki severim bile gönlümdeki ıssızlığı

Unut sen de beni, benim unutamadığım gibi
Sabaha yakın uykularımı bölme
Yapamadım, sensiz olmuyor… deme
Sakın gelme.

1978