Gelişim sanaydı../ Dönüşüm bana oldu..!

“o ev artık boş” diyen bir çocuk sesi ile

bin umutla gelip durduğum kapından
ve parmağımı üstüde unuttuğum zilden
zor uzaklaştım

pencere önü saksılarından sarkan çiçekler gibi uzanmış başların
kapı aralığı / perde ardında ki gizli kaçamak bakışların

ezikliğin de

elimdeki karanfil demetini
gözlerini yüzüme dikmiş gülümseyen / şaşkın küçük kıza uzattım

bir şeyler düğmelendi boğazıma
seni soramadım

ne varsa gönlümde ve aklımda sana dair

tutuşturmak üzere yeniden
zamanın küllenen yüreğini de alıp yanıma

sensizliğin bir ölüm gibi kol gezdiği o mahalleden
kendi tabutunu taşıyan bir garip gibi kaçtım

(gelişim sanaydı / dönüşüm bana oldu)