Geliş-Kötü-Gidiş Şiiri - Alev Polat

Bebeğim..
Bıraksam içimde büyüceksin..
Kök salacaksın bedenime..

Gelmesen...

Bir gökyüzü taşırsın göğsünde
Güneşini-yıldızını
Söküp şavkıyla beraber
Paralarlar da
İçinde hüzünlü mavinin tonlarıyla
Sokakları arşınlarsın.
Suskundur yollar, sinsidir.
sonra
nedendir
İlk soldan çıktığında caddeye
Şehrin kaprisli uğultusu tokatlar
zaten çökkün yanaklarını
nedendir
ayılamazsın.

bebeğim
Bıraksam açacaksın gözlerini
Alışmadın daha aydınlığa.
Acırsa zamanla
karşı koyamam ki ışığa...

bebeğim
Arkanda bıraktığın her gölge
Birbirinden esmer hatıraların
kul köle bekçisiyken
Doğmayı hiç öğrenememiş gün değil
Issız ve de kalabalık sokakların
Demir bacaklı lambaları deler düşlerini.
Ve yama tutmaz senin gibilerin düşleri

Gelmesen..

Dinlemedin..

Sonra sen geldin bebeğim
Kimselere sormadan geldin
Ekmek-su gibi geldin
Gitmek nedir bilmedin..

bebeğim
bırak büyümeye çalışmayı.
ne kadar büyüsen de
kâr etmez koca şehirlere
hep o kadar küçük
o kadar aciz kaldıkça
görürsün ki
‘gidelim buralardan…’

budur içinde devinilen hayat
kötü hayat, kötü hayat, kötü hayat
iyisi mi ölelim birlikte
yeter ki doğmayalım yeniden hayata..